Looking for Leonardo

ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 25)

Khao San Road. De straat heeft een reputatie hoog te houden. Sinds de glansrol die ze kreeg in de film ‘The Beach’ (en het gelijknamige boek van Alex Garland) is het de bekendste straat van Thailand en de absolute hotspot voor de backpacker. De plek is niet bepaald afgestemd op kinderen maar je hebt er in de buurt enkele goeie adresjes om te eten. We gaan dus een avondje op verkenning in de wijk waar Leonardo Di Caprio kennis maakt met Daffy en zijn vrienden.

Bangkok met kinderen

Bangkok met kinderen - Tha Thewet - vissen (en duiven) voeren
Continue Reading

ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 24)

Grootsteden zijn geweldig, maar met kinderen zijn ze best een uitdaging. Er komt een hele hoop wandelen, shoppen, terrassen, musea en transit bij kijken waar Bas en Lena niet noodzakelijk zin in hebben. Daarom gaan we tijdens ons verblijf in een stad steeds op zoek naar dingen die ook zij leuk vinden. En Bangkok heeft best wel wat pareltjes te bieden die daarenboven helemaal niet duur zijn.

One night in Bangkok

Continue Reading

Excuse me, Have you heard the crazy news today?

En dan is er plots de avondklok. “Het leger grijpt de macht in Thailand”, “Regering opgepakt”, “Samenscholing verboden”, “Facebook geblokkeerd”,… Wat klinkt het allemaal spannend op De Redactie. Maar op reis vertoef je in een vreemde, weinig geïnformeerde cocon. De actualiteit sijpelt alleen door met een verloren Thaise krant of CNN in de achtergrond op restaurant. Het nieuws van de staatsgreep hoor ik pas ’s avonds van een Franse jongen in ons Hostel. “Ik lees hier dat het leger de Thaise regering deze namiddag heeft afgezet en dat er een avondklok is,” hij toont zijn laptop: “Na 22 uur mogen we niet meer naar buiten.” Ik bekijk stomverbaasd de Franse nieuwssite. “En ik ging vanavond normaal uit met enkele vrienden,” zegt hij. “Ik niet,” glimlach ik: “Wij hebben onze kinderen mee op reis. Voor ons is het elke avond avondklok.”

Wiskunde in Bangkok

ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 23)

“I’m a math teacher,” zegt hij, vaag voor zich uit wijzend om te tonen dat hij naar zijn werk stapt. Een oudere heer, keurig en donker gekleed, zijn ogen verstopt achter een goedkope zonnebril, begon daarnet aan het zebrapad onder de Sirat Expressway te babbelen. Een spontane babbel terwijl we samen dezelfde richting uit wandelen.

Bangkok Bullshit

Continue Reading

No no, the temple is closed. It’s thursday, it’s Buddha day. All the monks are praying.

Een Tuk-Tuk chauffeur probeert ons een tour te verkopen en staat zo ongelofelijk uit zijn nek te lullen dat het lachwekkend wordt. Ik heb hem al vier keer gezegd dat het mij niet interesseert, maar hij blijft aanhouden: “Nee, vandaag moet je naar een andere Wat, ik kan je brengen. Good price!” Ik negeer hem en maak Bas en Lena duidelijk dat ze voort moeten maken maar hij wringt zich voor mij: “Maar ik zeg je toch dat Wat Pho is gesloten.” “Dat zal dan wel,” grijns ik: “Maar we gaan toch eens kijken.” Hij schudt zijn hoofd en druipt met een misprijzende blik af. Zijn verhaal blijkt kletspraat. Bij Wat Pho kolkt het van de toeristen en staat een bordje “Open every day”.

Black House, White Temple

ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 22)

De lijnbus stopt langs een grote invalsweg even buiten Chiang Rai. Op de plek waar de drukte van de stad verdwijnt in het geweld van razende auto’s en drukke wegen. Huizen zijn er niet meer, alleen betonnen dozen van anonieme bedrijven. “Is this where we get off?” vraag ik aarzelend. De dame van de bus wijst naar het smalle strookje gras tussen de gracht en de aftandse golfplaten van een loods. “Daar langs?” Ze knikt beslist. We stappen uit en de bus vertrekt. “Is dit de weg naar één van de interessantste gebouwen in heel Chiang Rai?” vraagt Griet. Ik kijk rond. Er is nergens een bord te bespeuren maar wat plat getrapt gras verraadt een vaak gebruikte wandelstrook.  “Ik weet het niet meid,” antwoord ik: “Maar hier loopt precies toch wel een weggetje.”

Fitness & streetfood

ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 21)

Chiang Saen lijkt een ingeslapen stadje. Tientallen verstrooide ruïnes getuigen van het ooit roemrijk spiritueel verleden van de stad. Nu is er nog een kleine tempel met zicht op de Mekong, enkele vrachtschepen liggen aangemeerd in een haventje en hier en daar loopt wat douanepersoneel te lummelen. Laos ligt aan de overkant van de rivier en Myanmar ligt op een boogscheut naar het noorden. De enige spanning die hier te beleven valt, lijkt van territoriale aard. We gaan op wandel door het stadje en vergewissen ons van het feit dat er echt helemaal niets te beleven valt.

Eenzaam in Chiang Saen

Continue Reading

Aah, mais que ça fait du bien de parler un peu de Français!

Patrick reageert enthousiast nadat ik hem had gezegd dat ik ook wel Frans wil praten. Hij had zich net geëxcuseerd voor zijn Engels maar ik had zijn Franse tongval helemaal niet bespeurd. “Je bent te bescheiden,” zeg ik: “Je praat Engels alsof je een Duitser bent.” Hij lacht (pas later bedenk ik dat dat voor een Fransman misschien wel een verwijt was). Hij zat helemaal alleen op een terrasje. Ik knikte hem toe bij het passeren en hij wees ostentatief naar de lege stoel aan zijn tafeltje. “Waarom ook niet.” had ik gezegd en had plaats genomen. Hij heeft een zakfles rum uit de 7-eleven bij zich en bestelt cola’s en ijs aan de bar. “Drink je mee?” vraagt hij. “Eentje,” zeg ik: “Ik kom eigenlijk gewoon een Cola Light halen voor mijn madam.” Ik schat hem niet veel ouder dan mij. Ons kleine terrastafeltje zet zijn gestalte in de verf. Hij is wat je een ‘boom van een vent’ zou noemen, met glad geschoren kin en zijn al wat grijzend haar keurig naar achter gekamd. Hij is alleen op reis en heeft er al een hele trip op zitten. “Hier spreekt echt helemaal niemand Engels,” zucht hij: “Morgen trek ik verder naar de overkant. Ik ben benieuwd hoe het daar gaat zijn.” Hier is Chiang Saen, een stadje aan de Mekong en de overkant is Laos, dat begint aan de andere oever van de rivier. We wisselen reisverhalen uit en hij blijkt een Franse para op pensioen (of lang verlof) te zijn. Hij krijgt maandelijks 2000 euro van het leger en is vertrokken voor een reis door Zuidoost-Azië.

Opium, bakkerijen en gekke tempels

ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 20)

De gouden driehoek. De bergstreek tussen Myanmar, Laos en Thailand zou deze naam hebben gekregen van een Britse ambtenaar. Dat was toen op deze, in de eeuwige mist gehulde, bergruggen het verbouwen van opium hoogtij vierde. Rijdend door deze prachtige groene flanken vraag ik me alvast af of het opium-geld wat van doen heeft met alle vergulde tempels op de groene bergtoppen.

Inspecteur Lena

Continue Reading

Hmm… Het is hier mooi. Maar wel een beetje duur.

Lena Knockaert heeft het zoeken van een guesthouse helemaal onder de knie. Ik laat dat ritueel – waarbij ook onderhandeling over de prijs komt kijken – met plezier aan de dames over. De venten blijven bij de rugzakken die hoe dan ook te zwaar zijn om mee te gaan prospecteren. Guesthouses zijn de kritische backpacker zonder geld gewoon. Het meisje achter de balie gaat er altijd van uit dat je de kamer wil zien en weet dat er ook over de prijs gepalaverd zal worden. Lena en Griet zijn snel terug. Blijkbaar heeft onze dochter in een recordtempo de kneepjes van het vak geleerd. “Je zou ze moeten horen,” lacht Griet. “Ze loopt er met het vingertje aan de mond te inspecteren alsof ze het al jaren doet.” Onze meid vond de eerste guesthouse dus wel mooi maar een beetje duur. De tuin van de tweede guesthouse vond ze een echte plus: “Hier kunnen de kinderen spelen.” en de inrichting van het bungalowtje kon haar helemaal bekoren: “Mama, het is wel met roze hé!” Ook de prijs blijkt mee te vallen (300 baht of 7 euro voor een nacht) dus was de keuze snel gemaakt. Op de foto zie je de inspecteur en haar broer tanden poetsen terwijl ze tekenfilms kijken. We hadden ook eens een werkend televisietoestel en de in het Thais gedubde Ben10 gaat er in als zoetekoek.

Close
Bart Knockaert
Prutser, vader, echtgenoot, werknemer, kleine zelfstandige, art director, blogger en verzamelaar.
Maar eerst - en bovenal - prutser.
Bart Knockaert ontwerpt logo's, prentjes, campagnes en verhalen voor wie van zo'n dingen houdt:
www.chocolatejesus.be
Blog Society
BlogSociety