ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 15)
Vol ontzag hou ik het stappen van de reusachtige viervoeter in de gaten. Ik vraag me af of het zogezegde supergeheugen van de olifant met dat stappen te maken heeft. Hij kiest altijd het beste plekje van het pad. Nooit zet hij ook maar één poot op een wortel of een steen. Alsof hij nog precies weet hoe het pad onder zijn achterpoten er uit ziet. De helling gaat stijl naar beneden maar dat lijkt het enorme dier niet te deren. Hij raakt nooit uit balans en verliest nooit zijn grip.
