ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 17)
“We komen hier om de tempels te zien,” had het Franse koppel ons verteld. Ze vlogen van Thailand naar Siem Reap om nog wat cultuur aan hun strandvakantie in Phuket te breien. Dat is de kracht van het archeologische wonder dat Angkor heet. De grote koppen en de door bomen overgroeide tempels zijn ‘incontournable’. Zeker nu vanuit heel Azië vliegtuigen naar Siem Reap worden gecharterd, kun je ze als Azië-reiziger niet meer negeren.
Uhm… Excuse me, sir? Can I take a picture of your children?
Een verlegen Cambodjaanse toerist vraagt of hij samen met Bas en Lena op de foto mag. Het was ons al opgevallen dat onze kinderen populair zijn bij de locals maar van een directe vraag als deze sta ik toch even te kijken. Bas – en vooral Lena – vinden het best fijn om te poseren en ik ga akkoord. Op toeristische trekpleisters zal blijken dat we vaak worden aangesproken voor een foto. Als Bas er geen zin in heeft flapt hij er een keurig ‘No, thank you!’ uit of verdwijnt hij discreet terwijl zijn zus met alle aandacht gaat lopen. Toen ik voor mijn werk in Shanghai was had ik dit ook al voor en ik blijf het mij afvragen. Wat hebben ze er mee? Waarom willen ze per se met een westerling op de foto? Verzinnen ze daar thuis een verhaal bij? Komen deze foto’s op hun Facebook terecht?
HET DAGBOEK VAN EEN ART DIRECTOR AAN DE SLAG IN CHINA
(SLOT – ZATERDAG 19 JUNI)
Na een rustige dag in Beijing met enkel het Bird’s Nest op het programma zit onze opdracht er op. We worden naar de luchthaven gebracht. Twee Europeanen in een stoffige taxi op de Fifth Ring Road van Beijing. We zijn het ondertussen gewoon om door volstrekte vreemden, waar je geen woord tegen kan zeggen, in China rond gereden te worden. Ik zie op tegen het vliegen. Sinds Bas en Lena er zijn, vind ik er niks meer aan. Het moment zelf doet het me niets, maar in de aanloop naar het vliegen voel ik me steevast klote. Bovendien doodt het ijsberen. Ik ben blij dat we deze zomer gewoon met de auto op reis trekken.
HET DAGBOEK VAN EEN ART DIRECTOR AAN DE SLAG IN CHINA
(DEEL 10 – DONDERDAG 17 JUNI)
Vandaag krijgen we de keerzijde van de laminaat- en parket industrie in China te zien. Bij Bamboe kon een warm pleidooi voor een misbegrepen maar uitgesproken groene grondstof gehouden worden, maar de fabrieken die vandaag op ons lijstje staan gebruiken eik. Eik mag in China maar in heel beperkte mate gekapt worden en daar wringt het schoentje. Zo goed als alle eik die in Dalian verwerkt wordt, komt uit Europa. De kans is dus groot dat je dure eiken parketvloer twee maal de wereld is rond gereisd voor het zijn plaats in je huiskamer vond.
HET DAGBOEK VAN EEN ART DIRECTOR AAN DE SLAG IN CHINA
(DEEL 09 – DONDERDAG 17 JUNI)
Ik word wakker. In het ongrijpbare moment tussen slapen en waken, net voor je dromen je helemaal ontglippen, besef ik dat dit de tweede keer op rij is dat ik droom van de thuiskomst: Bas en Lena zijn dolblij en Griet vertelt honderduit. Vreemd. Heel veel last van heimwee heb ik niet (daar is geen tijd voor), maar het is raar en fijn tegelijk hoe je onderbewustzijn het gemis toch compenseert.
Ik slaap slecht in China en kan niet zeggen waar het aan ligt. Voor ik nog even tracht in te dommelen, trek ik de gordijnen open. We zitten 20 hoog, op dit uur is de zon al op en de smog hangt in dikke vlokken boven de stad. De kamer stelt niet zo veel voor, maar aan het het zicht valt niet te tippen.
HET DAGBOEK VAN EEN ART DIRECTOR AAN DE SLAG IN CHINA
(DEEL 08 – WOENSDAG 16 JUNI)
Ik ben mijn koffers aan het pakken en ontdek een weegschaal in de kast. Even een status van lijf en leden: Ik weeg 78,8 kg, wat wil zeggen dat ik ben aangekomen. Ik sta bomvol muggenbeten, mijn benen doen een beetje denken aan de tijd in New York, toen we sliepen in een kamer vol vlooien. Ik ben verbrand aan de armen. Het is hier altijd warm maar doorgaans zie je de zon niet. Gisteren heeft ze ons echter verrast. Verder geen kwaaltjes, ik heb nog niks nodig gehad uit mijn apotheekkit. Ik ben wel moe, maar dat went.
HET DAGBOEK VAN EEN ART DIRECTOR AAN DE SLAG IN CHINA
(DEEL 07 – DINSDAG 15 JUNI)
We wachten op Coco in de lobby van ons hotel en we merken dat de glimmende Boeddha in het midden van de lobby vol muntjes zit. Na een snelle inspectie blijkt dat er in bijna elk spleetje in het hout geld is geduwd. Ik twijfel even, maar duw er toch geen muntje bij.
HET DAGBOEK VAN EEN ART DIRECTOR AAN DE SLAG IN CHINA
(DEEL 06 – MAANDAG 14 JUNI)
Gisteren: “Bart, this is the king of outdoor decking!” Jimmy, een slungelige man met op zijn ingedrukte neus een sober brilletje, lacht nerveus en groet ons. Ik schat hem ongeveer mijn leeftijd. Hij begon 4 jaar geleden met het produceren van composiet vloerbedekking uit gerecycleerd bamboestof. Ondertussen telt zijn bedrijf 120.000m² en 57 stomende extrusielijnen. Zijn veel te grote bureaustoel heeft inderdaad de allures van een troon. “And now he is going into politics!”. In China gaat het snel voor mannen met ambitie.
HET DAGBOEK VAN EEN ART DIRECTOR AAN DE SLAG IN CHINA
(DEEL 05 – ZATERDAG 12 JUNI)
Onderweg naar de eerste afspraak overvalt me een vlaag van melancholie. Dit uitgestrekte land vol kleine Chinezen heeft op deze grijze morgen iets intriest. Heel even lijkt de wereld onbevattelijk en ik mis mijn madam, Bas & Lena.
HET DAGBOEK VAN EEN ART DIRECTOR AAN DE SLAG IN CHINA
(DEEL 04 – VRIJDAG 11 JUNI)
Vandaag werken we in de fabriek waarin we gisteren werden rondgeleid. Deze fabriek is makkelijk viermaal zo groot als onze eerste fabriek. De infrastructuur is ontzagwekkend maar wordt hoogstens voor een derde gebruikt. Het is vrij duidelijk waarom niet op tijd kan worden geleverd (zie deel 3). Hier staan voetbalvelden vol fabriekshallen gewoon leeg. Triest te wachten op ‘raw materials’ die maar niet komen. Tim en ik focussen ons op de grote workshop in de uiterste hoek van het domein. Die draait als enige op volle toeren en daar liggen fantastische foto’s op ons te wachten.
