Monniken en Minibussen

This is English, This is English, This is English, This is German, This is English, …

Onze Duitse voorbuur in de minibus beleeft een Borat-moment met de monnik die naast hem zit. Hij had zijn koptelefoon op en de monnik wou graag weten naar wat hij aan het luisteren was. Nu zijn ze samen de bands op de smartphone van de Duitser aan het overlopen. De monnik knikt steeds alsof hij hem begrijpt en ik moet glimlachen. Een kwartier geleden zat de nieuwsgierige monnik nog achter mij. Hij had mij op mijn schouder getikt om me te vragen of Griet mijn madam was en of Lena en Bas mijn kinderen waren. Uit ons korte gesprek had ik kunnen opmaken dat zijn kennis van het Engels heel erg beperkt was en dat hij geen snars begreep van wat ik zei. “And where you from?” vroeg hij nog. “Belgium,” antwoordde ik. Met een ontwapenende glimlach aarzelde hij even: “I’m sorry. I not know.” Ik lachte en zei dat dat niet onbegrijpelijk was. Ik trachtte België wat te situeren: “Above France, next to Germany,…” “I’m sorry. I not know,” lachte hij weer.

Seeing Hands Massage

ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 10)

Griet had het met stip aangeduid in de gids. In Phnom Penh wou ze een massage. Niet van mij maar van professionele blinde masseurs. Ik hou er niet van als vreemden aan mijn lijf zitten en een echte massage heb ik nog nooit gehad. Op onze eerste dag in de stad zak ik dus schoorvoetend af naar het Seeing Hands Massage Center By Blind Persons om een afspraak te maken. Griet vraagt of ik een uur voor de kinderen ga zorgen of ook een massage wil. “Kan het niet een half uurtje of zo?” probeer ik. “We zijn op avontuur Bart. Verleg je grenzen,” grijnst ze. Met tegenzin stem ik toe. Morgen afspraak om elf uur.

Drive on

EEN BELGISCHE ART DIRECTOR AAN DE SLAG IN MINNEAPOLIS (13)

De verpletterende stilte boezemt ontzag in. Heel even is het alsof de tijd stil staat en ik helemaal alleen ben op deze wereld. Alleen met de dode ree aan mijn voeten. Daarnet zag ik al een dood stekelvarken en dat is best groot, maar na het dode mannetjeshert van gisteren is dit het tweede echt grote dier dat langs de US Highway 2 ligt. Ik twijfelde even maar keerde toch om, om er een foto van te maken. Het is helemaal niet bloederig. Ze ligt er bijna alsof ze slaapt, alleen een kleine bloedrode kreuk aan de basis van haar oor verraadt een harde tik tegen het hoofd.

Brood…

EEN BELGISCHE ART DIRECTOR AAN DE SLAG IN MINNEAPOLIS (09)

Vorige week was er wat opschudding aan de tafel naast mijn tijdelijke bureau. Andy keek me aan en zei: “I think these are Grocery Store Dougnuts. I am NOT pleased!” Nu moet je weten dat het elke vrijdag ‘Doughnut Friday’ is in Periscope en voor de Doughnut Friday Club is dat een big deal. Michelle had me de eerste vrijdag al gewaarschuwd: “Bart, watch out with these guys. They are the breakfast club nazi’s! They are VERY serious when it comes to doughnuts”.

Maar dát is nu net iets wat ik perfect kan volgen.

Rodrigo

EEN BELGISCHE ART DIRECTOR AAN DE SLAG IN MINNEAPOLIS (07)

Het is vanavond heel druk in de eetzaal. Er is één heel grote tafel waar je met z’n twaalven aan kunt zitten. Doorgaans wil dat zeggen dat er 3 kleine groepjes zitten met een lege stoel als buffer, maar vanavond dus niet. Iedereen moet bij andere mensen aanschuiven. Enkele tieners zitten naast mij baseball te kijken. Ik vermoed dat ze op schoolreis zijn, want rond de pooltafel staat de rest van de klas. Lijkt me lastig – poolen met z’n twintigen – maar ze hebben blijkbaar veel plezier.

Een gespierde jongeman – zijn T-shirt lijkt ook een beetje gekrompen – vraagt of hij voor mij mag komen zitten. Natuurlijk mag dat. Hij heeft een fijn brilletje en is perfect geschoren maar de gemoedelijke manier waarop hij me aanspreekt vertelt me dat hij geen zakenman is. En zijn zwaar accent liegt er niet om als hij zegt dat hij van Spanje is.

THE MEXICAN LAUNDROMAT STORY 

EEN BELGISCHE ART DIRECTOR AAN DE SLAG IN MINNEAPOLIS (05)

Ik hoor dat enkele mensen van Periscope mijn blog in Google Translate gooien om te kunnen meelezen. Benieuwd naar het resultaat heb ik het ook eens geprobeerd en eigenlijk wordt alles grappig als je het met Google vertaalt. Dit verhaal dus voor de Amerikaanse collega’s. Ik heb het ‘s middags eens aan tafel verteld en blijkbaar vinden jullie (vooral de dames) dit heel erg grappig.

Breakfast at Jenny’s

EEN BELGISCHE ART DIRECTOR AAN DE SLAG IN MINNEAPOLIS (04)

Het ontbijt in het hotel is een bescheiden buffet met bagels, toastbrood en twee soorten muffins. Er is fruitsap, thee en koffie, vier soorten ontbijtgranen en in de hoek staat een pot warme oatmeal te dampen. Oatmeal is hier een klassiek onderdeel van het ontbijt en met een handvol rozijnen vind ik het best lekker. Andere warme gerechten, zoals ei en spek, laat ik liggen. Er zijn ook wentelteefjes maar die liggen samen met de gerookte ham onder de warmtestolp en de smaak geeft af. Ik krijg het niet binnen. Ik beperk me meestal tot een getoaste bagel met pindakaas, wat fruit, vul een plastic kommetje met oatmeal of ontbijtgranen en werk dat met mijn plastic lepeltje naar binnen. Het plastic was – moet ik toegeven – even wennen. Maar wat de ochtend echt bijzonder maakt, is Jenny, de ontbijt-mevrouw van het hotel.

Europese eik voor Chinees parket

HET DAGBOEK VAN EEN ART DIRECTOR AAN DE SLAG IN CHINA
(DEEL 10 – DONDERDAG 17 JUNI)

Vandaag krijgen we de keerzijde van de laminaat- en parket industrie in China te zien. Bij Bamboe kon een warm pleidooi voor een misbegrepen maar uitgesproken groene grondstof gehouden worden, maar de fabrieken die vandaag op ons lijstje staan gebruiken eik. Eik mag in China maar in heel beperkte mate gekapt worden en daar wringt het schoentje. Zo goed als alle eik die in Dalian verwerkt wordt, komt uit Europa. De kans is dus groot dat je dure eiken parketvloer twee maal de wereld is rond gereisd voor het zijn plaats in je huiskamer vond.

Over bedrijven, bedrijfjes en “good food”

HET DAGBOEK VAN EEN ART DIRECTOR AAN DE SLAG IN CHINA
(DEEL 06 – MAANDAG 14 JUNI)

8u58 – over bedrijfjes & bedrijven

Gisteren: “Bart, this is the king of outdoor decking!” Jimmy, een slungelige man met op zijn ingedrukte neus een sober brilletje, lacht nerveus en groet ons. Ik schat hem ongeveer mijn leeftijd. Hij begon 4 jaar geleden met het produceren van composiet vloerbedekking uit gerecycleerd bamboestof. Ondertussen telt zijn bedrijf 120.000m² en 57 stomende extrusielijnen. Zijn veel te grote bureaustoel heeft inderdaad de allures van een troon. “And now he is going into politics!”. In China gaat het snel voor mannen met ambitie.

11 juni 2010
Bart Knockaert
China 2010

Naar Nanchang

HET DAGBOEK VAN EEN ART DIRECTOR AAN DE SLAG IN CHINA
(DEEL 04 – VRIJDAG 11 JUNI)

8u44 – Jia Hua Factory

Vandaag werken we in de fabriek waarin we gisteren werden rondgeleid. Deze fabriek is makkelijk viermaal zo groot als onze eerste fabriek. De infrastructuur is ontzagwekkend maar wordt hoogstens voor een derde gebruikt. Het is vrij duidelijk waarom niet op tijd kan worden geleverd (zie deel 3). Hier staan voetbalvelden vol fabriekshallen gewoon leeg. Triest te wachten op ‘raw materials’ die maar niet komen. Tim en ik focussen ons op de grote workshop in de uiterste hoek van het domein. Die draait als enige op volle toeren en daar liggen fantastische foto’s op ons te wachten.

ODDCLOD

het leven is vreemd op deze kleine kluit

Archive for Lachen tag

Monniken en Minibussen

Seeing Hands Massage

Drive on

Brood…

Rodrigo

THE MEXICAN LAUNDROMAT STORY

Breakfast at Jenny’s

Europese eik voor Chinees parket

Over bedrijven, bedrijfjes en “good food”

8u58 – over bedrijfjes & bedrijven

Naar Nanchang

8u44 – Jia Hua Factory