I admire the way you Europeans travel with your children.
De dienster van restaurant Golden City in Kota Bharu. Het valt haar op hoe makkelijk vooral Europeanen kinderen meenemen op verre reizen. Ze vindt dat Aziaten hun kinderen veel te beschermd opvoeden en geeft het voorbeeld van een Japanse vriendin. Die heeft een peuter van drie die in zijn hele leven nog nooit het gras heeft aangeraakt. Ik vermoed dat deze opmerking enkel geldt voor rijke (of Japanse) peuters. We zien overal talloze kinderen karig gekleed op straat spelen. En de straten hier zijn bacterieel van een andere grootorde dan een vers gemaaid gazon. Griet merkt op dat wij Europeanen misschien net wat overdrijven: “Alle kinderen lopen hier op spotgoedkope slippers en wij maar hameren op stevige leren schoenen. Het is toch niet alsof je hier oudere mensen ziet met misvormde voeten.”ODDCLOD
het leven is vreemd op deze kleine kluit
Menu
Archive for Maleisië tag
ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 08)
Plan B staat er op de achterkant van het blaadje. Dat had ik gisterenavond niet gezien toen een ambtenaar van het toeristisch bureau mij het velletje toestopte. Op de voorkant had hij wat tips voor een tour door Kota Bharu neergepend. “Kom morgenochtend langs in het bureau. Dan kunnen we het samen eens bekijken,” zei hij nog. Ik had hem vriendelijk toegeknikt maar had weinig zin in begeleid sightseeing. Ik stopte het in mijn broekzak en keek verder naar het mooie schimmenspel in de tuin van het cultureel centrum. Maar plan B blijkt een kookcursus. Ik moet het eigenlijk niet vragen maar ik doe het toch: “Griet, heb je zin in een cursus Maleisisch koken?”
ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 07)
We wandelen. Of nee, we schrijden in slowmotion, we dartelen met grote ogen en een tandpasta-smile over het strand. Deze plek kan alleen in reisbrochures bestaan en daar horen we ons naar te gedragen. Het zonovergoten strand is zijdezacht en we delen het alleen met wat locals en een handvol toeristen. Kapas, een piepklein eiland vlakij de kust van Marang, voelt bijna onwezenlijk aan.
ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 06)
Ik zit bij Awi in zijn piepkleine Fiat Punto. We rijden terug naar Terengganu. “let’s go to the busstation and wait for the bus,” had hij me gezegd. Ik maak in gedachten de balans op. Wat zat er in Griets verdwenen handtas: de helft van onze dollars, geen bankkaarten en geen ringgits (het Maleisisch geld zit bij mij), ons fototoestel, haar telefoon, haar rijbewijs en waar ik nog het meest mee in zit: onze paspoorten.
ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 05)
We verblijven al 8 dagen op Pulau Duyung Besar of ‘eiland van de zeemeermin’. Het eilandje in de monding van de Terengganu rivier was ooit de thuis van tientallen botenbouwers. Nu zijn er maar enkele werven over die, vooral op bestelling van rijke westerlingen, houten boten bouwen. Verder bestaat de lokale economie uit wat dorpswinkels, de plaatselijke horeca, een garagist en een handvol guesthouses. Een kleine groep mannen gaat nog dagelijks vissen op zee, de meeste andere bewoners gaan werken in de stad.
ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 04)
Er zitten mieren in ons toilet. Ik vind niet waar ze vandaan komen of hoe ze er weer weg raken maar ze zijn er steeds. ’s Morgens zijn de aantallen nog bescheiden maar ’s avonds lijkt onze pot een heus banket. Ik snap niet wat hen er zo aanspreekt. De weeë geur van urine, de nabijheid van zoete lavendelzeep,… Hoe dan ook, Lena wil een escorte. Als vanouds vergezel ik mijn dochter dus opnieuw naar het toilet.
Lena, Lena! We need you!
Een halve bus met pubermeisjes. Om de twee dagen nemen we de lijnbus naar Kuala Terengganu. We bezoeken een stuk van de stad en gaan naar de central market groenten kopen. Vandaag zitten er echter een 20-tal bakvissen op de laatste rijen van de bus. Een blik op Lena (en haar krullen, vermoeden we) en de hele bus staat in vuur en vlam. Lena moet onmiddellijk bij hen gaan zitten en als ze weer even bij ons komt zitten, roepen ze onze meid terug. Er worden foto’s genomen en aan de krulletjes gevoeld. Als ze mij vragen hoe oud ze is, vertel ik hen dat het binnen een paar dagen haar verjaardag is. Een enthousiast ‘Happy Birthday’ wordt ingezet. Dit tot grote verbazing van de overige passagiers op de anders zo rustige bus.
ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 03)
De dame kijkt me aan met een blik die ik niet had verwacht. Wat verward vraag ik het opnieuw, maar nu in het in Frans: “Excusez-moi, mais les gens Français, sont ils déja parti?” In keurig Engels antwoordt ze me kort: “Define ‘away’.” De grijzende dame met een scherp gesneden bos krullen kijkt me strak aan. Haar blik is koel en bijna dreigend. Naast haar, een vriendelijke Griek die lijkt op Kieth Richards en wij vieren zijn er nog drie Fransen te gast in Awi’s Yellow House. Ik leg uit dat Awi ons had gezegd dat we misschien samen met die Fransen konden gaan eten. “Well, it’s not as if they made a statement before they left.”, antwoord ze bot terwijl ze zich terug focust op haar thee. “So, you have no idea?”, probeer ik nog. Ze kijkt niet meer op en zegt dat ik het maar met Awi moet bespreken.
“Kinderen, vanaf nu zou ik willen dat jullie de rugzakken altijd onmiddellijk en goed dicht doen. Je weet nooit wat er anders in kruipt.”
Ikzelf, eergisteren na een onaangename ontmoeting. We zagen we in de schemer een spin die makkelijk je hele handpalm kon bedekken. Het lichaam was wat kleiner dan dat van een tarantula maar met de lange poten erbij was hij een stuk imposanter. Ik ben plots wat voorzichtiger als ik een hand in een rugzak steek.
ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 02)
Dat knopje waarmee je je smartphone of iPad loskoppelt van het internet. Je stopt met signalen ontvangen en stoort zo de boordcomputers van de piloot niet: vliegtuigmodus. Ik denk er over terwijl ik op de bus naar Kuala Terengganu zit. Dat is precies wat wij ook doen: de vliegtuigmodus opzetten. Afstand nemen van de dagelijkse prikkels en even leven zonder stoorzender.
Close
