DO NOT TAKE AND EAT DURIAN IN THIS HOTEL!

Een bordje aan de receptie van ons hotel in Kota Bharu. Ik stond er toen niet bij stil maar je ziet die vrucht hier in Kampot overal. Ze hebben aan het stekelige ding zelfs een rotonde aan gewijd. Durian – ook wel stinkvrucht genoemd – is in veel hotels verboden omdat ze een heel vreemde en penetrante geur verspreiden. Wij waren eerst niet echt onder de indruk van de zogenaamde stank tot een onverlaat er één bij zich had op de bus tussen Phonm Penh en Kampot. De geur was op den duur niet meer te harden. Onverschrokken hebben we ons toch maar eens gewaagd aan het eten van deze zowel verfoeide als geliefde vrucht. In de stekelige bolster zitten pitten. Het is de bedoeling dat je het vruchtvlees rond de pitten op eet. De textuur is zo romig dat je amper kan geloven dat je fruit aan het eten bent maar de smaak is even onpeilbaar als indringend. “It tastes like onions,” probeert een backpacker waarmee we aan de praat raken het te omschrijven. Ik twijfel. De smaak blijft wel de rest van de dag in je mond plakken zoals ajuinen of look maar is veel vreemder. Later geef ik het nog een tweede kans met durian-koekjes. De koekjes zijn lekker maar de durian-nasmaak is degoutant. Ik stoot op een grens van mijn smaakpalet en dat is al heel lang geleden.