Archive for food tag

Fitness & streetfood

ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 21)

Chiang Saen lijkt een ingeslapen stadje. Tientallen verstrooide ruïnes getuigen van het ooit roemrijk spiritueel verleden van de stad. Nu is er nog een kleine tempel met zicht op de Mekong, enkele vrachtschepen liggen aangemeerd in een haventje en hier en daar loopt wat douanepersoneel te lummelen. Laos ligt aan de overkant van de rivier en Myanmar ligt op een boogscheut naar het noorden. De enige spanning die hier te beleven valt, lijkt van territoriale aard. We gaan op wandel door het stadje en vergewissen ons van het feit dat er echt helemaal niets te beleven valt.

Opium, bakkerijen en gekke tempels

ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 20)

De gouden driehoek. De bergstreek tussen Myanmar, Laos en Thailand zou deze naam hebben gekregen van een Britse ambtenaar. Dat was toen op deze, in de eeuwige mist gehulde, bergruggen het verbouwen van opium hoogtij vierde. Rijdend door deze prachtige groene flanken vraag ik me alvast af of het opium-geld wat van doen heeft met alle vergulde tempels op de groene bergtoppen.

Een stad op rode aarde

ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 14)

“We zitten halverwege op een kronkelweg naar nergens,” antwoord ik Griet na het inspecteren van Google-Maps. We vertrokken bijna tien uur geleden op een busrit die als acht werd geafficheerd en we zijn net stilgevallen op een berghelling. De chauffeur probeert de bus weer aan de praat te krijgen maar de motor stokt steeds opnieuw op de steile helling van de berg.

Stinkend fruit

Continue Reading

DO NOT TAKE AND EAT DURIAN IN THIS HOTEL!

Een bordje aan de receptie van ons hotel in Kota Bharu. Ik stond er toen niet bij stil maar je ziet die vrucht hier in Kampot overal. Ze hebben aan het stekelige ding zelfs een rotonde aan gewijd. Durian – ook wel stinkvrucht genoemd – is in veel hotels verboden omdat ze een heel vreemde en penetrante geur verspreiden. Wij waren eerst niet echt onder de indruk van de zogenaamde stank tot een onverlaat er één bij zich had op de bus tussen Phonm Penh en Kampot. De geur was op den duur niet meer te harden. Onverschrokken hebben we ons toch maar eens gewaagd aan het eten van deze zowel verfoeide als geliefde vrucht. In de stekelige bolster zitten pitten. Het is de bedoeling dat je het vruchtvlees rond de pitten op eet. De textuur is zo romig dat je amper kan geloven dat je fruit aan het eten bent maar de smaak is even onpeilbaar als indringend. “It tastes like onions,” probeert een backpacker waarmee we aan de praat raken het te omschrijven. Ik twijfel. De smaak blijft wel de rest van de dag in je mond plakken zoals ajuinen of look maar is veel vreemder. Later geef ik het nog een tweede kans met durian-koekjes. De koekjes zijn lekker maar de durian-nasmaak is degoutant. Ik stoot op een grens van mijn smaakpalet en dat is al heel lang geleden.

Toeristen in Kampot

ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 13)

Kampot is een kuststad. Ook al ligt ze aan een rivier, ze heeft alle allures van een kuststad. Of noem het kuststadje. Als Phnom Penh Brussel is, dan is Kampot Oostduinkerke. Bijna alles is er gericht op toerisme want ook bij de Cambodjanen is het een geliefde trekpleister. De keuzes in de stad zijn talrijk maar vijf dingen in het bijzonder schrijven we op het ‘fantastisch’-lijstje van onze reis.

Koken in Kota Bharu

Continue Reading

ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 08) 

Plan B staat er op de achterkant van het blaadje. Dat had ik gisterenavond niet gezien toen een ambtenaar van het toeristisch bureau mij het velletje toestopte. Op de voorkant had hij wat tips voor een tour door Kota Bharu neergepend. “Kom morgenochtend langs in het bureau. Dan kunnen we het samen eens bekijken,” zei hij nog. Ik had hem vriendelijk toegeknikt maar had weinig zin in begeleid sightseeing. Ik stopte het in mijn broekzak en keek verder naar het mooie schimmenspel in de tuin van het cultureel centrum. Maar plan B blijkt een kookcursus. Ik moet het eigenlijk niet vragen maar ik doe het toch: “Griet, heb je zin in een cursus Maleisisch koken?”

Zonnebrand en tinnitus

ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 07)

We wandelen. Of nee, we schrijden in slowmotion, we dartelen met grote ogen en een tandpasta-smile over het strand. Deze plek kan alleen in reisbrochures bestaan en daar horen we ons naar te gedragen. Het zonovergoten strand is zijdezacht en we delen het alleen met wat locals en een handvol toeristen. Kapas, een piepklein eiland vlakij de kust van Marang, voelt bijna onwezenlijk aan.

Awi’s Yellow House

ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 03)

De dame kijkt me aan met een blik die ik niet had verwacht. Wat verward vraag ik het opnieuw, maar nu in het in Frans: “Excusez-moi, mais les gens Français, sont ils déja parti?” In keurig Engels antwoordt ze me kort: “Define ‘away’.” De grijzende dame met een scherp gesneden bos krullen kijkt me strak aan. Haar blik is koel en bijna dreigend. Naast haar, een vriendelijke Griek die lijkt op Kieth Richards en wij vieren zijn er nog drie Fransen te gast in Awi’s Yellow House. Ik leg uit dat Awi ons had gezegd dat we misschien samen met die Fransen konden gaan eten. “Well, it’s not as if they made a statement before they left.”, antwoord ze bot terwijl ze zich terug focust op haar thee. “So, you have no idea?”, probeer ik nog. Ze kijkt niet meer op en zegt dat ik het maar met Awi moet bespreken.

Milwaukee

Continue Reading

EEN BELGISCHE ART DIRECTOR AAN DE SLAG IN MINNEAPOLIS (14)

De stad ligt op een zucht van Chicago. De stad ligt in de schaduw van Chicago. In Minneapolis werd een beetje lacherig gedaan over (‘ocharme’) Milwaukee. Behalve Robin, die is er geboren en ze vindt het geweldig. Ze mailde mij een lijstje met leuke plekken om te bezoeken en ik houd het als rode draad voor mijn dagje in de stad. Het Museum of Art of Milwaukee (MAM) is mijn eerste stop. Het ligt aan de kust en heeft een nieuwe vleugel ontworpen door Calatrava. Het is het allereerste gebouw van zijn hand dat ik bezoek en ik moet zeggen dat ik niet echt onder de indruk ben.

Drive on

Continue Reading

EEN BELGISCHE ART DIRECTOR AAN DE SLAG IN MINNEAPOLIS (13)

De verpletterende stilte boezemt ontzag in. Heel even is het alsof de tijd stil staat en ik helemaal alleen ben op deze wereld. Alleen met de dode ree aan mijn voeten. Daarnet zag ik al een dood stekelvarken en dat is best groot, maar na het dode mannetjeshert van gisteren is dit het tweede echt grote dier dat langs de US Highway 2 ligt. Ik twijfelde even maar keerde toch om, om er een foto van te maken. Het is helemaal niet bloederig. Ze ligt er bijna alsof ze slaapt, alleen een kleine bloedrode kreuk aan de basis van haar oor verraadt een harde tik tegen het hoofd.

Close
Bart Knockaert
Prutser, vader, echtgenoot, werknemer, kleine zelfstandige, art director, blogger en verzamelaar.
Maar eerst - en bovenal - prutser.
Bart Knockaert ontwerpt logo's, prentjes, campagnes en verhalen voor wie van zo'n dingen houdt:
www.chocolatejesus.be
Blog Society
BlogSociety