Archive for Bas en Lena tag

Bangkok met kinderen

Bangkok met kinderen - Tha Thewet - vissen (en duiven) voeren
Continue Reading

ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 24)

Grootsteden zijn geweldig, maar met kinderen zijn ze best een uitdaging. Er komt een hele hoop wandelen, shoppen, terrassen, musea en transit bij kijken waar Bas en Lena niet noodzakelijk zin in hebben. Daarom gaan we tijdens ons verblijf in een stad steeds op zoek naar dingen die ook zij leuk vinden. En Bangkok heeft best wel wat pareltjes te bieden die daarenboven helemaal niet duur zijn.

Inspecteur Lena

Continue Reading

Hmm… Het is hier mooi. Maar wel een beetje duur.

Lena Knockaert heeft het zoeken van een guesthouse helemaal onder de knie. Ik laat dat ritueel – waarbij ook onderhandeling over de prijs komt kijken – met plezier aan de dames over. De venten blijven bij de rugzakken die hoe dan ook te zwaar zijn om mee te gaan prospecteren. Guesthouses zijn de kritische backpacker zonder geld gewoon. Het meisje achter de balie gaat er altijd van uit dat je de kamer wil zien en weet dat er ook over de prijs gepalaverd zal worden. Lena en Griet zijn snel terug. Blijkbaar heeft onze dochter in een recordtempo de kneepjes van het vak geleerd. “Je zou ze moeten horen,” lacht Griet. “Ze loopt er met het vingertje aan de mond te inspecteren alsof ze het al jaren doet.” Onze meid vond de eerste guesthouse dus wel mooi maar een beetje duur. De tuin van de tweede guesthouse vond ze een echte plus: “Hier kunnen de kinderen spelen.” en de inrichting van het bungalowtje kon haar helemaal bekoren: “Mama, het is wel met roze hé!” Ook de prijs blijkt mee te vallen (300 baht of 7 euro voor een nacht) dus was de keuze snel gemaakt. Op de foto zie je de inspecteur en haar broer tanden poetsen terwijl ze tekenfilms kijken. We hadden ook eens een werkend televisietoestel en de in het Thais gedubde Ben10 gaat er in als zoetekoek.

Steeds weer op de foto

Continue Reading

Uhm… Excuse me, sir? Can I take a picture of your children?

Een verlegen Cambodjaanse toerist vraagt of hij samen met Bas en Lena op de foto mag. Het was ons al opgevallen dat onze kinderen populair zijn bij de locals maar van een directe vraag als deze sta ik toch even te kijken. Bas – en vooral Lena – vinden het best fijn om te poseren en ik ga akkoord. Op toeristische trekpleisters zal blijken dat we vaak worden aangesproken voor een foto.  Als Bas er geen zin in heeft flapt hij er een keurig ‘No, thank you!’ uit of verdwijnt hij discreet terwijl zijn zus met alle aandacht gaat lopen. Toen ik voor mijn werk in Shanghai was had ik dit ook al voor en ik blijf het mij afvragen. Wat hebben ze er mee? Waarom willen ze per se met een westerling op de foto? Verzinnen ze daar thuis een verhaal bij? Komen deze foto’s op hun Facebook terecht?

Het lijden van Tuol Sleng

Continue Reading

ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 11)

Dit wordt geen leuke post. We twijfelden er zelfs over of we dit wel konden doen met de kinderen maar bij een bezoek aan Phnom Penh kun je er eigenlijk moeilijk omheen. Alsof je naar Auschwitch zou reizen en het concentratiekamp niet zou bezoeken. Pol pot en zijn Rode Khmer deporteerden in 1975 de volledige bevolking van deze stad naar het platteland. Ze wilden een communistische landbouwstaat oprichten en komaf maken met steden en de stedelijke klasse. Van Tuol Sleng, een vroeger schooltje in Phnom Penh, maakte hij S-21: een verschrikkelijke gevangenis.

Lena op de bus

Continue Reading

Lena, Lena! We need you!

Een halve bus met pubermeisjes. Om de twee dagen nemen we de lijnbus naar Kuala Terengganu. We bezoeken een stuk van de stad en gaan naar de central market groenten kopen. Vandaag zitten er echter een 20-tal bakvissen op de laatste rijen van de bus. Een blik op Lena (en haar krullen, vermoeden we) en de hele bus staat in vuur en vlam. Lena moet onmiddellijk bij hen gaan zitten en als ze weer even bij ons komt zitten, roepen ze onze meid terug. Er worden foto’s genomen en aan de krulletjes gevoeld. Als ze mij vragen hoe oud ze is, vertel ik hen dat het binnen een paar dagen haar verjaardag is. Een enthousiast ‘Happy Birthday’ wordt ingezet. Dit tot grote verbazing van de overige passagiers op de anders zo rustige bus.

Awi’s Yellow House

ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 03)

De dame kijkt me aan met een blik die ik niet had verwacht. Wat verward vraag ik het opnieuw, maar nu in het in Frans: “Excusez-moi, mais les gens Français, sont ils déja parti?” In keurig Engels antwoordt ze me kort: “Define ‘away’.” De grijzende dame met een scherp gesneden bos krullen kijkt me strak aan. Haar blik is koel en bijna dreigend. Naast haar, een vriendelijke Griek die lijkt op Kieth Richards en wij vieren zijn er nog drie Fransen te gast in Awi’s Yellow House. Ik leg uit dat Awi ons had gezegd dat we misschien samen met die Fransen konden gaan eten. “Well, it’s not as if they made a statement before they left.”, antwoord ze bot terwijl ze zich terug focust op haar thee. “So, you have no idea?”, probeer ik nog. Ze kijkt niet meer op en zegt dat ik het maar met Awi moet bespreken.

Vliegtuigmodus op de bus

Continue Reading

ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 02)

Dat knopje waarmee je je smartphone of iPad loskoppelt van het internet. Je stopt met signalen ontvangen en stoort zo de boordcomputers van de piloot niet: vliegtuigmodus. Ik denk er over terwijl ik op de bus naar Kuala Terengganu zit. Dat is precies wat wij ook doen: de vliegtuigmodus opzetten. Afstand nemen van de dagelijkse prikkels en even leven zonder stoorzender.

Close
Bart Knockaert
Prutser, vader, echtgenoot, werknemer, kleine zelfstandige, art director, blogger en verzamelaar.
Maar eerst - en bovenal - prutser.
Bart Knockaert ontwerpt logo's, prentjes, campagnes en verhalen voor wie van zo'n dingen houdt:
www.chocolatejesus.be
Blog Society
BlogSociety