Opium, bakkerijen en gekke tempels

ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 20)

De gouden driehoek. De bergstreek tussen Myanmar, Laos en Thailand zou deze naam hebben gekregen van een Britse ambtenaar. Dat was toen op deze, in de eeuwige mist gehulde, bergruggen het verbouwen van opium hoogtij vierde. Rijdend door deze prachtige groene flanken vraag ik me alvast af of het opium-geld wat van doen heeft met alle vergulde tempels op de groene bergtoppen.

Vorige week, tijdens ons verblijf in Chiang Mai, waren de bergen een verre belofte van avontuur, lonkend aan de horizon en bewoond door diverse kleurrijke bergstammen. Je kon in de stad een dagtrip naar die volkeren boeken. Vijf stammen in een dag: gewoon de bus uit, fotootje nemen, de bus weer in en in de album plakken. De Karen, een stam waarvan de vrouwen hun nek met ringen ongelofelijk lang maken (en het meest geliefd bij de toerist), zijn voor de handigheid wat dichter bij de stad komen wonen. We worstelden op deze reis al vaker met de formules van de toeristische industrie en hebben zo’n uitstap gelaten voor wat ze was. We besloten om onze trip naar het noorden in te delen als een rittenkoers met het openbaar vervoer. We voorzien enkele stops, laten ons buikgevoel beslissen waar we al dan niet langer halt houden en laten het lot beslissen welke bergstammen we ontmoeten.

Thailand - Chiang Mai - bus

Bas en Lena, klaar voor 3 uur op de bus.

De Boeddha met de baard

Als deze week een rittenkoers is, dan zijn de Wats (de tempels) de te beklimmen cols. Na de aanbevelingen van Jeb konden we de tempel van Tha Ton moeilijk links laten liggen. Het stadje heeft een parcours die je helemaal naar de top van een heuvel brengt tot aan de voeten van een 10 meter hoge gouden Boeddha. De route werd ingedeeld in negen niveaus en het voelt eigenlijk een beetje alsof het boeddhisme in een pretpark werd verpakt. Thailand - Tha Ton - tempel De tocht begint aan de oevers van de Kok rivier en brengt je via een kleine trap omgeven door de vreemdste beelden en dwars door een namaak grot naar het tweede niveau. Daar ligt in principe de belangrijkste tempel en om het pretpark effect nog wat te onderstrepen is er net een feest aan de gang. Voor zover ik het kon afleiden had het van doen met de aanvang van het boeddhistisch schooljaar. “Doen we nog een ‘level’?” vraagt Bas vol ongeduld. In zijn geest is de beklimming niets minder dan een computerspel. We laten de feestelijkheden en de door whisky verblijde security-mensen achter ons en trekken verder naar de top.

Wat volgt zijn gigantische beelden verstopt in de groene heuvels afgewisseld met meditatie centra en verblijven voor gasten van de kloosterorde. Op niveau acht, net voor de gouden Boeddha, staat Jeb’s tempel. Een nieuwbouw met ruime parking, keurig aangelegd groen en een grote cafetaria. Binnenin voelt het niet als een tempel maar als een vreemd museum waar goedkoop laminaat ongegeneerd met bladgoud wordt gecombineerd. Enthousiast beklimmen de kinderen de glimmende spiraalvormige trap in de vorm van een Naga. Het brengt je helemaal naar de top tempel en is het sluitstuk van dit tot kinderspel verheven tempelbezoek. Thailand - Tha Ton - tempel - trap met Naga Het pad naar de verlichting hoort lastig te zijn en we hebben nog een laatste niveau te gaan. “Nog een half uur stappen en dan vinden we de gigantische gouden Boeddha die in de bergen is verstopt,” pep ik mijn kroost op voor de laatste inspanning. Maar de betonnen weg golft op en neer en venijnige beklimmingen worden afgewisseld met scherpe afdalingen. Bas en Lena laten de motivatie zo goed als onmiddellijk varen. De Naga in de vorm van de trap hebben ze gehad en ze laten zich nu liever naar boven slepen of dragen.

De redding komt van een paar vriendelijke Thai die met hun pick-up naast ons stoppen. De chauffeur doet teken dat we achterin mogen en dat heeft Bas onmiddellijk begrepen. De rest van de tocht doen we dus staand in de laadbak en ik ben toch wat onder de indruk van hoe veraf we nog waren. Als dan nog blijkt dat de gouden Boeddha in een witgrijze gedaante op zijn gouden toplaag staat te wachten zegt het de kinderen helemaal niets meer. Zij willen zo snel mogelijk terug in de laadbak. Thailand - Tha Ton - tempel En gelukkig mag dat ook. Aan een snel tempo wordt onze wandeling teruggespoeld en de meest intrigerende stop op de route blijft niveau vier. Daar zit op het dak van een meditatiecentrum een reusachtige Boeddha beschermd door een zevenkoppige reuzenslang. Het is een heel typische manier om Boeddha af te beelden maar bij het naderen ervan merk je al snel dat er iets niet klopt. Deze versie heeft een sik, gigantische bakkebaarden en is royaal voorzien van okselhaar. Eerst dacht ik dat dit een nieuwe interpretatie was. Een leuke variante om de ingeslapen gelovige wat wakker te schudden. Maar bij het dichter komen blijkt het verhaal veel mooier. De beharing is namelijk een reusachtig bijennest.

Ik kan me de vertwijfeling van de monniken zo voorstellen. De bijen lijken met hun keuze voor deze door de natuur beschermde Boeddha (want dat is wat dit beeld voor een stuk uitdrukt) in te pikken op het geloof. Eigenlijk zou het bijna heiligschennis zijn om het weg te nemen maar de vorm van het nest maakt van de Boeddha echter een bebaarde hipster die zo in een trendy Amerikaans lofi bandje zou kunnen drummen.

Thailand - tempel van Tha ton - De Boeddha met de baard

De Boeddha met een baard van bijennesten. Toon me zijn T-shirt, ik wil er één!

Thee en crème au beurre in Mae Salong

Ze zit aan de poort van de guesthouse. Een oud dametje in vreemde, veelkleurige kledij. “Ze wacht op het Franse koppel. Die gingen wat kopen als ze terug zijn van de tempel,” verantwoordt onze Nederlandse huisbaas haar aanwezigheid: “Ach, het is een oud dametje en ze moet ook rondkomen.” Dat oude dametje hoort bij de Akha stam en heeft Bas en Lena in het vizier. Ze weet maar al te goed dat de weg naar onze centen begint met de vraag van de kinderen. Griet koopt wat spulletjes en onderhandelt over de prijs. “Kun je een prijsje maken als ik deze drie dingen koop?” vraagt ze. Het prijsje van de Akha dame blijkt duurder dan de som van de afzonderlijke prijzen. Griet doet dan maar zelf een voorstel en daar kan het dametje mee leven.

Thailand - Tha Ton - Akha shoppen We proppen de aankopen nog snel in onze reeds gepakte rugzakken en nemen afscheid van Tha Ton. De bus voert ons nog wat hoger de bergen in. Onze bestemming is Mae Salong, een dorpje tegen een heuvelrug van de Doi Tung. Het is vooral bekend om zijn thee en om nog een ander oud dametje dat in het noorden van Thailand wordt aanbeden als was ze moeder Theresa. Ze heeft haar eigen universiteit, haar eigen stichting en er zijn enkele musea aan haar gewijd. In Mae Salong kan je haar vroegere buitenverblijf bezoeken. Ze was de prinses moeder (de moeder van de huidige koning) en wordt hier liefdevol ‘Mae Fah Luang‘ genoemd (of Koninklijke moeder uit de hemel).

De devotie voor het koningshuis lijkt in Thailand geen grenzen te kennen. Op het platteland hangt in elk winkeltje wel een affiche of kalender van koning Rama IX. Is dat een typisch Aziatisch trekje of heeft het van doen met de disfunctionele regering? Is hun koning de rots in de branding, de hoop van het volk? Bij het zien van zoveel adoratie moet ik altijd wat meewarig aan onze bordkartonnen koning Filip denken. Het halfbakken bestuur van ons landje lijkt hem nooit in de kaart te spelen.

Thailand - Tha Ton - Oolong thee oogst

Tijdens een bergwandeling van 17(!) kilometer zien we de oogst van de blaadjes voor het maken van Oolongthee.

Maar ‘Mae Fah Luang’ heeft voor deze streek dan ook heel veel betekend. Haar stichting zette een dertig jaar lopend project op dat deze regio los moest maken van de opiumkweek. De bergen werden herbebost, er werden nieuwe gewassen geïntroduceerd en scholen gebouwd. Een van de belangrijkste nieuwe gewassen is de Oolongthee. Daarvoor is dit stadje nu bekend. Je kunt er de beste thee uit Thailand kopen aan een fractie van de prijs die je in Bangkok betaalt. Behalve dat lijkt de lokale bevolking hoofdzakelijk van het toerisme te leven.

Thailand - Tha Ton - ontbijten bij de bakker

Ontbijt bij de bakker in Mae Salong (let op de kalender van de koning aan de muur).

Ik val als een blok voor het lokale bakkerijtje. In het kleine gebouwtje uit hoofdzakelijk hout en bamboe eet ik het beste drooggebak dat ik in de laatste twee maanden heb gegeten. Ik complimenteer de bakkerin met hun muffins met banaan, vertel haar dat mijn vader ook bakker was en vraag of ik eens mag binnen piepen in het atelier. “Yes, yes,” antwoordt ze beleefd: “Maar mijn man is vandaag jammer genoeg naar Mae Chan.” Ze excuseert zich nog voor de rommel maar dat is onzin. De bakkerij ligt er piekfijn bij. Voor je aan de oven komt stap je door een kleine keuken, veel meer dan een werkblad, twee schappen en een vuurtje is het niet. Wat verder staan ingeboterde bakvormen klaar voor het bakken van hun typische vanille cake. Brood is in Thailand geen zo’n belangrijk bestanddeel van het dagelijkse menu. De bakkers lijken zich hier vooral toe te leggen op drooggebak en taart. Tot mijn verbazing is de typische crème au beurre-taart hier echt in zwang, je vindt ze overal.

Thailand - Tha Ton - ontbijten bij de bakker - oven

Aan de oven is de bakkerszoon aan het werk.

Onze bakker serveert ook ontbijt en avondmaal. “Thai en Chainess Food” staat er op het krijtbord aan de ingang. ’s Avonds proeven we van de kookkunsten van de bakkerin en die zijn fantastisch. In de rode curry zit wat aardappel en die valt geweldig in de smaak. “Plots merk je dat er dan toch dingen zijn die je mist,” zegt Griet: “Aardappel bijvoorbeeld. Wie had dat gedacht?” Ik geef toe dat een lekkere bruine boterham met wat americain er wel zou in gaan. Griet moet niet lang nadenken. “Kaas,” zegt ze: “Als ik nu moet kiezen is het een kaasplank met een goed glas rode wijn.” Dat zijn twee dingen die hier in verhouding heel duur zijn. Voor de rest mogen we absoluut niet klagen. Het eten is heerlijk, het vers fruit is ronduit geweldig en het Thaise bier is best te drinken. Ook Bas en Lena hebben zich vrij makkelijk aangepast aan de lokale keuken. Gebakken rijst of noedels met groentjes, wat vlees uit onze curry, spring rolls, loempia’s, vegetarische tempura, … het wordt allemaal met veel smaak (en ketchup) verorberd.

<<< Naar Inspecteur Lena   –   Naar Eenzaam in Chiang Saen >>>

Leave a comment

Your email address will not be published. Required fields are marked.