Archive for Openbaar vervoer tag

Bangkok Bullshit

Continue Reading

No no, the temple is closed. It’s thursday, it’s Buddha day. All the monks are praying.

Een Tuk-Tuk chauffeur probeert ons een tour te verkopen en staat zo ongelofelijk uit zijn nek te lullen dat het lachwekkend wordt. Ik heb hem al vier keer gezegd dat het mij niet interesseert, maar hij blijft aanhouden: “Nee, vandaag moet je naar een andere Wat, ik kan je brengen. Good price!” Ik negeer hem en maak Bas en Lena duidelijk dat ze voort moeten maken maar hij wringt zich voor mij: “Maar ik zeg je toch dat Wat Pho is gesloten.” “Dat zal dan wel,” grijns ik: “Maar we gaan toch eens kijken.” Hij schudt zijn hoofd en druipt met een misprijzende blik af. Zijn verhaal blijkt kletspraat. Bij Wat Pho kolkt het van de toeristen en staat een bordje “Open every day”.

Monniken en Minibussen

Continue Reading

This is English, This is English, This is English, This is German, This is English, …

Onze Duitse voorbuur in de minibus beleeft een Borat-moment met de monnik die naast hem zit. Hij had zijn koptelefoon op en de monnik wou graag weten naar wat hij aan het luisteren was. Nu zijn ze samen de bands op de smartphone van de Duitser aan het overlopen. De monnik knikt steeds alsof hij hem begrijpt en ik moet glimlachen. Een kwartier geleden zat de nieuwsgierige monnik nog achter mij. Hij had mij op mijn schouder getikt om me te vragen of Griet mijn madam was en of Lena en Bas mijn kinderen waren. Uit ons korte gesprek had ik kunnen opmaken dat zijn kennis van het Engels heel erg beperkt was en dat hij geen snars begreep van wat ik zei. “And where you from?” vroeg hij nog. “Belgium,” antwoordde ik. Met een ontwapenende glimlach aarzelde hij even: “I’m sorry. I not know.” Ik lachte en zei dat dat niet onbegrijpelijk was. Ik trachtte België wat te situeren: “Above France, next to Germany,…” “I’m sorry. I not know,” lachte hij weer.

Onderweg ‘à la Cambodien’

Continue Reading

Ooh… The Cambodian way…

De opa van het Ta Eng Guesthouse vat onze 150 kilometer van Phnom Penh naar Kampot samen nadat Griet hem verteld had hoe we tot bij hem zijn geraakt. Door het aanstormende Khmer New Year werden we opgeslokt door een heuse volksverhuizing. De lijnbussen waren al dagen uitverkocht en we zagen ons genoodzaakt om een plekje op een minibus te zoeken. We werden met z’n vieren en drie rugzakken naast de chauffeur gerangschikt en reden meer dan vijf uur over het traject. Tot onze grote verbazing keerde de chauffeur nog even terug om wat meer volk te zoeken om in z’n bus te stapelen. Op den duur zat er 25 man in ons busje en dat was duidelijk verre van het record. Ik lach met de opmerking van de opa terwijl ik onze rugzakken naar de kamer sleep. Geradbraakt en gaar gebakken denk ik bij mezelf: “Nooit meer!”

Tuk-Tuk in Phnom Penh

ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 09)

Onze chauffeur spant een mondmaskertje voor zijn gezicht en ik vraag me af wat dat wil zeggen. We kregen net ons visum in de luchthaven van Phnom Penh en nemen onze allereerste Tuk-Tuk naar het centrum van de stad. We stapelen onze rugzakken op de zetel voor ons en wurmen ons met z’n vieren tussen de armleuningen van de achterbank. De chauffeur rijdt de luchthaven uit en wat zich voor ons ontvouwt is een onbeschrijflijk stedelijk spektakel.

De eerste crisis

Continue Reading

ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 06)

Ik zit bij Awi in zijn piepkleine Fiat Punto. We rijden terug naar Terengganu. “let’s go to the busstation and wait for the bus,” had hij me gezegd. Ik maak in gedachten de balans op. Wat zat er in Griets verdwenen handtas: de helft van onze dollars, geen bankkaarten en geen ringgits (het Maleisisch geld zit bij mij), ons fototoestel, haar telefoon, haar rijbewijs en waar ik nog het meest mee in zit: onze paspoorten.

Het eiland van de zeemeermin

Continue Reading

ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 05)

We verblijven al 8 dagen op Pulau Duyung Besar of ‘eiland van de zeemeermin’. Het eilandje in de monding van de Terengganu rivier was ooit de thuis van tientallen botenbouwers. Nu zijn er maar enkele werven over die, vooral op bestelling van rijke westerlingen, houten boten bouwen. Verder bestaat de lokale economie uit wat dorpswinkels, de plaatselijke horeca, een garagist en een handvol guesthouses. Een kleine groep mannen gaat nog dagelijks vissen op zee, de meeste andere bewoners gaan werken in de stad.

Lena op de bus

Continue Reading

Lena, Lena! We need you!

Een halve bus met pubermeisjes. Om de twee dagen nemen we de lijnbus naar Kuala Terengganu. We bezoeken een stuk van de stad en gaan naar de central market groenten kopen. Vandaag zitten er echter een 20-tal bakvissen op de laatste rijen van de bus. Een blik op Lena (en haar krullen, vermoeden we) en de hele bus staat in vuur en vlam. Lena moet onmiddellijk bij hen gaan zitten en als ze weer even bij ons komt zitten, roepen ze onze meid terug. Er worden foto’s genomen en aan de krulletjes gevoeld. Als ze mij vragen hoe oud ze is, vertel ik hen dat het binnen een paar dagen haar verjaardag is. Een enthousiast ‘Happy Birthday’ wordt ingezet. Dit tot grote verbazing van de overige passagiers op de anders zo rustige bus.

Vliegtuigmodus op de bus

Continue Reading

ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 02)

Dat knopje waarmee je je smartphone of iPad loskoppelt van het internet. Je stopt met signalen ontvangen en stoort zo de boordcomputers van de piloot niet: vliegtuigmodus. Ik denk er over terwijl ik op de bus naar Kuala Terengganu zit. Dat is precies wat wij ook doen: de vliegtuigmodus opzetten. Afstand nemen van de dagelijkse prikkels en even leven zonder stoorzender.

Close
Bart Knockaert
Prutser, vader, echtgenoot, werknemer, kleine zelfstandige, art director, blogger en verzamelaar.
Maar eerst - en bovenal - prutser.
Bart Knockaert ontwerpt logo's, prentjes, campagnes en verhalen voor wie van zo'n dingen houdt:
www.chocolatejesus.be
Blog Society
BlogSociety