Archive for Toestanden tag

Onderweg ‘à la Cambodien’

Continue Reading

Ooh… The Cambodian way…

De opa van het Ta Eng Guesthouse vat onze 150 kilometer van Phnom Penh naar Kampot samen nadat Griet hem verteld had hoe we tot bij hem zijn geraakt. Door het aanstormende Khmer New Year werden we opgeslokt door een heuse volksverhuizing. De lijnbussen waren al dagen uitverkocht en we zagen ons genoodzaakt om een plekje op een minibus te zoeken. We werden met z’n vieren en drie rugzakken naast de chauffeur gerangschikt en reden meer dan vijf uur over het traject. Tot onze grote verbazing keerde de chauffeur nog even terug om wat meer volk te zoeken om in z’n bus te stapelen. Op den duur zat er 25 man in ons busje en dat was duidelijk verre van het record. Ik lach met de opmerking van de opa terwijl ik onze rugzakken naar de kamer sleep. Geradbraakt en gaar gebakken denk ik bij mezelf: “Nooit meer!”

Seeing Hands Massage

Continue Reading

ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 10) 

Griet had het met stip aangeduid in de gids. In Phnom Penh wou ze een massage. Niet van mij maar van professionele blinde masseurs. Ik hou er niet van als vreemden aan mijn lijf zitten en een echte massage heb ik nog nooit gehad. Op onze eerste dag in de stad zak ik dus schoorvoetend af naar het Seeing Hands Massage Center By Blind Persons om een afspraak te maken. Griet vraagt of ik een uur voor de kinderen ga zorgen of ook een massage wil. “Kan het niet een half uurtje of zo?” probeer ik. “We zijn op avontuur Bart. Verleg je grenzen,” grijnst ze. Met tegenzin stem ik toe. Morgen afspraak om elf uur.

De eerste crisis

Continue Reading

ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 06)

Ik zit bij Awi in zijn piepkleine Fiat Punto. We rijden terug naar Terengganu. “let’s go to the busstation and wait for the bus,” had hij me gezegd. Ik maak in gedachten de balans op. Wat zat er in Griets verdwenen handtas: de helft van onze dollars, geen bankkaarten en geen ringgits (het Maleisisch geld zit bij mij), ons fototoestel, haar telefoon, haar rijbewijs en waar ik nog het meest mee in zit: onze paspoorten.

Het eiland van de zeemeermin

Continue Reading

ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 05)

We verblijven al 8 dagen op Pulau Duyung Besar of ‘eiland van de zeemeermin’. Het eilandje in de monding van de Terengganu rivier was ooit de thuis van tientallen botenbouwers. Nu zijn er maar enkele werven over die, vooral op bestelling van rijke westerlingen, houten boten bouwen. Verder bestaat de lokale economie uit wat dorpswinkels, de plaatselijke horeca, een garagist en een handvol guesthouses. Een kleine groep mannen gaat nog dagelijks vissen op zee, de meeste andere bewoners gaan werken in de stad.

Vliegtuigmodus op de bus

Continue Reading

ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 02)

Dat knopje waarmee je je smartphone of iPad loskoppelt van het internet. Je stopt met signalen ontvangen en stoort zo de boordcomputers van de piloot niet: vliegtuigmodus. Ik denk er over terwijl ik op de bus naar Kuala Terengganu zit. Dat is precies wat wij ook doen: de vliegtuigmodus opzetten. Afstand nemen van de dagelijkse prikkels en even leven zonder stoorzender.

Honger en buiktyphus

Continue Reading

ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 01)

Dit verhaal begint met een SMS, gebogen over mijn bureau bij Focus Advertising, haastig ingeduimd op het schermpje van mijn iPhone. Griet had net laten weten dat het genoeg was geweest, dat ze stopte in Waak. Ik schreef haar terug: “Reizen we de wereld rond? Na acht zotte jaren hebben we dat wel verdiend.” Het was veeleer dromen van een ander perspectief dan een echte vraag. Maar nu de vraag was gesteld, bleef ze hangen. We kwamen er steeds op terug. Andere pistes vielen weg en plots was alleen deze reis nog over. Nu zijn we anderhalve maand voor ons vertrek en toe aan de minder aangename kanten van de trip.

Rodrigo

Continue Reading

EEN BELGISCHE ART DIRECTOR AAN DE SLAG IN MINNEAPOLIS (07)

Het is vanavond heel druk in de eetzaal. Er is één heel grote tafel waar je met z’n twaalven aan kunt zitten. Doorgaans wil dat zeggen dat er 3 kleine groepjes zitten met een lege stoel als buffer, maar vanavond dus niet. Iedereen moet bij andere mensen aanschuiven. Enkele tieners zitten naast mij baseball te kijken. Ik vermoed dat ze op schoolreis zijn, want rond de pooltafel staat de rest van de klas. Lijkt me lastig – poolen met z’n twintigen – maar ze hebben blijkbaar veel plezier.

Een gespierde jongeman – zijn T-shirt lijkt ook een beetje gekrompen – vraagt of hij voor mij mag komen zitten. Natuurlijk mag dat. Hij heeft een fijn brilletje en is perfect geschoren maar de gemoedelijke manier waarop hij me aanspreekt vertelt me dat hij geen zakenman is. En zijn zwaar accent liegt er niet om als hij zegt dat hij van Spanje is.

THE MEXICAN LAUNDROMAT STORY


Continue Reading

EEN BELGISCHE ART DIRECTOR AAN DE SLAG IN MINNEAPOLIS (05)

Ik hoor dat enkele mensen van Periscope mijn blog in Google Translate gooien om te kunnen meelezen. Benieuwd naar het resultaat heb ik het ook eens geprobeerd en eigenlijk wordt alles grappig als je het met Google vertaalt. Dit verhaal dus voor de Amerikaanse collega’s. Ik heb het ‘s middags eens aan tafel verteld en blijkbaar vinden jullie (vooral de dames) dit heel erg grappig.

Europese eik voor Chinees parket

Continue Reading

HET DAGBOEK VAN EEN ART DIRECTOR AAN DE SLAG IN CHINA
(DEEL 10 – DONDERDAG 17 JUNI)

Vandaag krijgen we de keerzijde van de laminaat- en parket industrie in China te zien. Bij Bamboe kon een warm pleidooi voor een misbegrepen maar uitgesproken groene grondstof gehouden worden, maar de fabrieken die vandaag op ons lijstje staan gebruiken eik. Eik mag in China maar in heel beperkte mate gekapt worden en daar wringt het schoentje. Zo goed als alle eik die in Dalian verwerkt wordt, komt uit Europa. De kans is dus groot dat je dure eiken parketvloer twee maal de wereld is rond gereisd voor het zijn plaats in je huiskamer vond.

Naar Nanchang

HET DAGBOEK VAN EEN ART DIRECTOR AAN DE SLAG IN CHINA
(DEEL 04 – VRIJDAG 11 JUNI)

8u44 – Jia Hua Factory

Vandaag werken we in de fabriek waarin we  gisteren werden rondgeleid. Deze fabriek is makkelijk viermaal zo groot als onze eerste fabriek. De infrastructuur is ontzagwekkend maar wordt hoogstens voor een derde gebruikt. Het is vrij duidelijk waarom niet op tijd kan worden geleverd (zie deel 3). Hier staan voetbalvelden vol fabriekshallen gewoon leeg. Triest te wachten op ‘raw materials’ die maar niet komen. Tim en ik focussen ons op de grote workshop in de uiterste hoek van het domein. Die draait als enige op volle toeren en daar liggen fantastische foto’s op ons te wachten.

Close
Bart Knockaert
Prutser, vader, echtgenoot, werknemer, kleine zelfstandige, art director, blogger en verzamelaar.
Maar eerst - en bovenal - prutser.
Bart Knockaert ontwerpt logo's, prentjes, campagnes en verhalen voor wie van zo'n dingen houdt:
www.chocolatejesus.be
Blog Society
BlogSociety