Archive for West vs. Oost tag

Blinde vinken in Thailand

Continue Reading

ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 19)

Een houten Guust Flater staart mij aan van op de hoek van de toog. Het volstrekt zonevreemde van het slungelige Franquin figuurtje dringt niet onmiddellijk tot me door. Bas en Lena willen ook op een barstoel zitten. Ik help Lena omhoog en geef haar het menu. “Kies maar een ijsje,” zeg ik: “Er is alleen vanille maar je kan kiezen tussen verschillende sausjes.” “Oh,” zeg ik verrast: “En er is ook Dame Blanche!” Op dat moment klinkt een stem van achter de toog: “Hoe hebben jullie dat hier gevonden?”

Monniken en Minibussen

Continue Reading

This is English, This is English, This is English, This is German, This is English, …

Onze Duitse voorbuur in de minibus beleeft een Borat-moment met de monnik die naast hem zit. Hij had zijn koptelefoon op en de monnik wou graag weten naar wat hij aan het luisteren was. Nu zijn ze samen de bands op de smartphone van de Duitser aan het overlopen. De monnik knikt steeds alsof hij hem begrijpt en ik moet glimlachen. Een kwartier geleden zat de nieuwsgierige monnik nog achter mij. Hij had mij op mijn schouder getikt om me te vragen of Griet mijn madam was en of Lena en Bas mijn kinderen waren. Uit ons korte gesprek had ik kunnen opmaken dat zijn kennis van het Engels heel erg beperkt was en dat hij geen snars begreep van wat ik zei. “And where you from?” vroeg hij nog. “Belgium,” antwoordde ik. Met een ontwapenende glimlach aarzelde hij even: “I’m sorry. I not know.” Ik lachte en zei dat dat niet onbegrijpelijk was. Ik trachtte België wat te situeren: “Above France, next to Germany,…” “I’m sorry. I not know,” lachte hij weer.

Op stap met reuzen

ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 15)

Vol ontzag hou ik het stappen van de reusachtige viervoeter in de gaten. Ik vraag me af of het zogezegde supergeheugen van de olifant met dat stappen te maken heeft. Hij kiest altijd het beste plekje van het pad. Nooit zet hij ook maar één poot op een wortel of een steen. Alsof hij nog precies weet hoe het pad onder zijn achterpoten er uit ziet. De helling gaat stijl naar beneden maar dat lijkt het enorme dier niet te deren. Hij raakt nooit uit balans en verliest nooit zijn grip.

Steeds weer op de foto

Continue Reading

Uhm… Excuse me, sir? Can I take a picture of your children?

Een verlegen Cambodjaanse toerist vraagt of hij samen met Bas en Lena op de foto mag. Het was ons al opgevallen dat onze kinderen populair zijn bij de locals maar van een directe vraag als deze sta ik toch even te kijken. Bas – en vooral Lena – vinden het best fijn om te poseren en ik ga akkoord. Op toeristische trekpleisters zal blijken dat we vaak worden aangesproken voor een foto.  Als Bas er geen zin in heeft flapt hij er een keurig ‘No, thank you!’ uit of verdwijnt hij discreet terwijl zijn zus met alle aandacht gaat lopen. Toen ik voor mijn werk in Shanghai was had ik dit ook al voor en ik blijf het mij afvragen. Wat hebben ze er mee? Waarom willen ze per se met een westerling op de foto? Verzinnen ze daar thuis een verhaal bij? Komen deze foto’s op hun Facebook terecht?

Admiring Europeans

Continue Reading

I admire the way you Europeans travel with your children.

De dienster van restaurant Golden City in Kota Bharu. Het valt haar op hoe makkelijk vooral Europeanen kinderen meenemen op verre reizen. Ze vindt dat Aziaten hun kinderen veel te beschermd opvoeden en geeft het voorbeeld van een Japanse vriendin. Die heeft een peuter van drie die in zijn hele leven nog nooit het gras heeft aangeraakt. Ik vermoed dat deze opmerking enkel geldt voor rijke (of Japanse) peuters. We zien overal talloze kinderen karig gekleed op straat spelen. En de straten hier zijn bacterieel van een andere grootorde dan een vers gemaaid gazon. Griet merkt op dat wij Europeanen misschien net wat overdrijven: “Alle kinderen lopen hier op spotgoedkope slippers en wij maar hameren op stevige leren schoenen. Het is toch niet alsof je hier oudere mensen ziet met misvormde voeten.”
Close
Bart Knockaert
Prutser, vader, echtgenoot, werknemer, kleine zelfstandige, art director, blogger en verzamelaar.
Maar eerst - en bovenal - prutser.
Bart Knockaert ontwerpt logo's, prentjes, campagnes en verhalen voor wie van zo'n dingen houdt:
www.chocolatejesus.be
Blog Society
BlogSociety