Archive for Cambodja tag

Afscheid van Cambodja

Continue Reading

ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 18)

“Maar het wordt helemaal anders hoor Bart,” sust ze: “Zacht en met oliën en rustgevend en zo.” Als het aan Griet ligt eindigen we ons hoofdstuk in Cambodja zoals we het zijn begonnen: met een massage. Ik haal mijn meest argwanende blik boven maar ze weet dat ze me bijna binnen heeft gehaald: “En deze keer kunnen ze ook iets voor de kinderen doen. Lena ziet het al helemaal zitten.” Mijn schouders ophalend stem ik toe in de overtuiging dat erger dan Phnom Penh moeilijk mogelijk is en omdat alles – zelfs perzik uit blik met spaghettisaus – een tweede kans verdient.

Vismassage

Continue Reading

DR. FISH
MASSAGE
(no pirahna)

Dat staat er op het bord. Cambodjaanse humor, vermoed ik. Even terug lazen we  bij een concurrent: “Your feet will feel like a baby’s bottom.” Op wandel in Siem Reap krijg je als toerist altijd wat verstrooiing. Grappige Thema-Tuk-Tuks (The Bat Tuk-Tuk) of aquaria met eelt etende vissen: er is voor elk wat wils. En nu we volop in het laag seizoen zitten kan er over alles onderhandeld worden. Dat blijkt onmiddellijk als Griet tegen Dr. Fish over de prijs begint. We betalen voor ons vieren 6 dollar om een half uur met onze voeten bij de vissen te zitten. De beesten bijten niet echt. Het voelt meer als raspen of zuigen. Bij de eerste hongerige aanval van de school vissen is het gewoon onmogelijk om je voeten in het water te houden. Het kietelt zo hard dat het bijna ondraaglijk is. Net als je begint te twijfelen of je je geld beter aan een pint had besteed beginnen je hersenen het gevoel een plek te geven en kan je de vissen hun werk laten doen. En dat doen ze. Zo zacht als een babypoep kan ik mijn voeten bezwaarlijk noemen, maar zachter dan voordien zijn ze wel.

‘Objectif Angkor Wat’

ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 17)

“We komen hier om de tempels te zien,” had het Franse koppel ons verteld. Ze vlogen van Thailand naar Siem Reap om nog wat cultuur aan hun strandvakantie in Phuket te breien. Dat is de kracht van het archeologische wonder dat Angkor heet. De grote koppen en de door bomen overgroeide tempels zijn ‘incontournable’. Zeker nu vanuit heel Azië vliegtuigen naar Siem Reap worden gecharterd, kun je ze als Azië-reiziger niet meer negeren.

Monniken en Minibussen

Continue Reading

This is English, This is English, This is English, This is German, This is English, …

Onze Duitse voorbuur in de minibus beleeft een Borat-moment met de monnik die naast hem zit. Hij had zijn koptelefoon op en de monnik wou graag weten naar wat hij aan het luisteren was. Nu zijn ze samen de bands op de smartphone van de Duitser aan het overlopen. De monnik knikt steeds alsof hij hem begrijpt en ik moet glimlachen. Een kwartier geleden zat de nieuwsgierige monnik nog achter mij. Hij had mij op mijn schouder getikt om me te vragen of Griet mijn madam was en of Lena en Bas mijn kinderen waren. Uit ons korte gesprek had ik kunnen opmaken dat zijn kennis van het Engels heel erg beperkt was en dat hij geen snars begreep van wat ik zei. “And where you from?” vroeg hij nog. “Belgium,” antwoordde ik. Met een ontwapenende glimlach aarzelde hij even: “I’m sorry. I not know.” Ik lachte en zei dat dat niet onbegrijpelijk was. Ik trachtte België wat te situeren: “Above France, next to Germany,…” “I’m sorry. I not know,” lachte hij weer.

De hitte van Kratié

Continue Reading

ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 16)

De koelte van de hall slaat me in het gezicht. Ik draai me om en vergewis me van het grote temperatuurverschil met onze kamer. In ons kamertje van 7 dollar is er geen airco maar in deze gang ook niet. Alleen staat de deur van het balkon open en  blaast de adem van de Mekong de bijna ondraaglijke hitte van de dag onverbiddelijk naar het hinterland. Ik haal beneden aan de balie een fris pintje en schrijf wat verder op het grote balkon. Ik tuur in de nacht naar sporen van de rivier en bedenk dat Bas en Lena morgen misschien rivierdolfijnen gaan zien.

Op stap met reuzen

ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 15)

Vol ontzag hou ik het stappen van de reusachtige viervoeter in de gaten. Ik vraag me af of het zogezegde supergeheugen van de olifant met dat stappen te maken heeft. Hij kiest altijd het beste plekje van het pad. Nooit zet hij ook maar één poot op een wortel of een steen. Alsof hij nog precies weet hoe het pad onder zijn achterpoten er uit ziet. De helling gaat stijl naar beneden maar dat lijkt het enorme dier niet te deren. Hij raakt nooit uit balans en verliest nooit zijn grip.

Een stad op rode aarde

ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 14)

“We zitten halverwege op een kronkelweg naar nergens,” antwoord ik Griet na het inspecteren van Google-Maps. We vertrokken bijna tien uur geleden op een busrit die als acht werd geafficheerd en we zijn net stilgevallen op een berghelling. De chauffeur probeert de bus weer aan de praat te krijgen maar de motor stokt steeds opnieuw op de steile helling van de berg.

Stinkend fruit

Continue Reading

DO NOT TAKE AND EAT DURIAN IN THIS HOTEL!

Een bordje aan de receptie van ons hotel in Kota Bharu. Ik stond er toen niet bij stil maar je ziet die vrucht hier in Kampot overal. Ze hebben aan het stekelige ding zelfs een rotonde aan gewijd. Durian – ook wel stinkvrucht genoemd – is in veel hotels verboden omdat ze een heel vreemde en penetrante geur verspreiden. Wij waren eerst niet echt onder de indruk van de zogenaamde stank tot een onverlaat er één bij zich had op de bus tussen Phonm Penh en Kampot. De geur was op den duur niet meer te harden. Onverschrokken hebben we ons toch maar eens gewaagd aan het eten van deze zowel verfoeide als geliefde vrucht. In de stekelige bolster zitten pitten. Het is de bedoeling dat je het vruchtvlees rond de pitten op eet. De textuur is zo romig dat je amper kan geloven dat je fruit aan het eten bent maar de smaak is even onpeilbaar als indringend. “It tastes like onions,” probeert een backpacker waarmee we aan de praat raken het te omschrijven. Ik twijfel. De smaak blijft wel de rest van de dag in je mond plakken zoals ajuinen of look maar is veel vreemder. Later geef ik het nog een tweede kans met durian-koekjes. De koekjes zijn lekker maar de durian-nasmaak is degoutant. Ik stoot op een grens van mijn smaakpalet en dat is al heel lang geleden.

Toeristen in Kampot

ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 13)

Kampot is een kuststad. Ook al ligt ze aan een rivier, ze heeft alle allures van een kuststad. Of noem het kuststadje. Als Phnom Penh Brussel is, dan is Kampot Oostduinkerke. Bijna alles is er gericht op toerisme want ook bij de Cambodjanen is het een geliefde trekpleister. De keuzes in de stad zijn talrijk maar vijf dingen in het bijzonder schrijven we op het ‘fantastisch’-lijstje van onze reis.

Onderweg ‘à la Cambodien’

Continue Reading

Ooh… The Cambodian way…

De opa van het Ta Eng Guesthouse vat onze 150 kilometer van Phnom Penh naar Kampot samen nadat Griet hem verteld had hoe we tot bij hem zijn geraakt. Door het aanstormende Khmer New Year werden we opgeslokt door een heuse volksverhuizing. De lijnbussen waren al dagen uitverkocht en we zagen ons genoodzaakt om een plekje op een minibus te zoeken. We werden met z’n vieren en drie rugzakken naast de chauffeur gerangschikt en reden meer dan vijf uur over het traject. Tot onze grote verbazing keerde de chauffeur nog even terug om wat meer volk te zoeken om in z’n bus te stapelen. Op den duur zat er 25 man in ons busje en dat was duidelijk verre van het record. Ik lach met de opmerking van de opa terwijl ik onze rugzakken naar de kamer sleep. Geradbraakt en gaar gebakken denk ik bij mezelf: “Nooit meer!”

Close
Bart Knockaert
Prutser, vader, echtgenoot, werknemer, kleine zelfstandige, art director, blogger en verzamelaar.
Maar eerst - en bovenal - prutser.
Bart Knockaert ontwerpt logo's, prentjes, campagnes en verhalen voor wie van zo'n dingen houdt:
www.chocolatejesus.be
Blog Society
BlogSociety