Archive for Ontmoetingen tag

Eenzaam in Chiang Saen

Continue Reading

Aah, mais que ça fait du bien de parler un peu de Français!

Patrick reageert enthousiast nadat ik hem had gezegd dat ik ook wel Frans wil praten. Hij had zich net geëxcuseerd voor zijn Engels maar ik had zijn Franse tongval helemaal niet bespeurd. “Je bent te bescheiden,” zeg ik: “Je praat Engels alsof je een Duitser bent.” Hij lacht (pas later bedenk ik dat dat voor een Fransman misschien wel een verwijt was). Hij zat helemaal alleen op een terrasje. Ik knikte hem toe bij het passeren en hij wees ostentatief naar de lege stoel aan zijn tafeltje. “Waarom ook niet.” had ik gezegd en had plaats genomen. Hij heeft een zakfles rum uit de 7-eleven bij zich en bestelt cola’s en ijs aan de bar. “Drink je mee?” vraagt hij. “Eentje,” zeg ik: “Ik kom eigenlijk gewoon een Cola Light halen voor mijn madam.” Ik schat hem niet veel ouder dan mij. Ons kleine terrastafeltje zet zijn gestalte in de verf. Hij is wat je een ‘boom van een vent’ zou noemen, met glad geschoren kin en zijn al wat grijzend haar keurig naar achter gekamd. Hij is alleen op reis en heeft er al een hele trip op zitten. “Hier spreekt echt helemaal niemand Engels,” zucht hij: “Morgen trek ik verder naar de overkant. Ik ben benieuwd hoe het daar gaat zijn.” Hier is Chiang Saen, een stadje aan de Mekong en de overkant is Laos, dat begint aan de andere oever van de rivier. We wisselen reisverhalen uit en hij blijkt een Franse para op pensioen (of lang verlof) te zijn. Hij krijgt maandelijks 2000 euro van het leger en is vertrokken voor een reis door Zuidoost-Azië.

Blinde vinken in Thailand

Continue Reading

ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 19)

Een houten Guust Flater staart mij aan van op de hoek van de toog. Het volstrekt zonevreemde van het slungelige Franquin figuurtje dringt niet onmiddellijk tot me door. Bas en Lena willen ook op een barstoel zitten. Ik help Lena omhoog en geef haar het menu. “Kies maar een ijsje,” zeg ik: “Er is alleen vanille maar je kan kiezen tussen verschillende sausjes.” “Oh,” zeg ik verrast: “En er is ook Dame Blanche!” Op dat moment klinkt een stem van achter de toog: “Hoe hebben jullie dat hier gevonden?”

Op stap met reuzen

ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 15)

Vol ontzag hou ik het stappen van de reusachtige viervoeter in de gaten. Ik vraag me af of het zogezegde supergeheugen van de olifant met dat stappen te maken heeft. Hij kiest altijd het beste plekje van het pad. Nooit zet hij ook maar één poot op een wortel of een steen. Alsof hij nog precies weet hoe het pad onder zijn achterpoten er uit ziet. De helling gaat stijl naar beneden maar dat lijkt het enorme dier niet te deren. Hij raakt nooit uit balans en verliest nooit zijn grip.

Steeds weer op de foto

Continue Reading

Uhm… Excuse me, sir? Can I take a picture of your children?

Een verlegen Cambodjaanse toerist vraagt of hij samen met Bas en Lena op de foto mag. Het was ons al opgevallen dat onze kinderen populair zijn bij de locals maar van een directe vraag als deze sta ik toch even te kijken. Bas – en vooral Lena – vinden het best fijn om te poseren en ik ga akkoord. Op toeristische trekpleisters zal blijken dat we vaak worden aangesproken voor een foto.  Als Bas er geen zin in heeft flapt hij er een keurig ‘No, thank you!’ uit of verdwijnt hij discreet terwijl zijn zus met alle aandacht gaat lopen. Toen ik voor mijn werk in Shanghai was had ik dit ook al voor en ik blijf het mij afvragen. Wat hebben ze er mee? Waarom willen ze per se met een westerling op de foto? Verzinnen ze daar thuis een verhaal bij? Komen deze foto’s op hun Facebook terecht?

De eerste crisis

Continue Reading

ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 06)

Ik zit bij Awi in zijn piepkleine Fiat Punto. We rijden terug naar Terengganu. “let’s go to the busstation and wait for the bus,” had hij me gezegd. Ik maak in gedachten de balans op. Wat zat er in Griets verdwenen handtas: de helft van onze dollars, geen bankkaarten en geen ringgits (het Maleisisch geld zit bij mij), ons fototoestel, haar telefoon, haar rijbewijs en waar ik nog het meest mee in zit: onze paspoorten.

Lena op de bus

Continue Reading

Lena, Lena! We need you!

Een halve bus met pubermeisjes. Om de twee dagen nemen we de lijnbus naar Kuala Terengganu. We bezoeken een stuk van de stad en gaan naar de central market groenten kopen. Vandaag zitten er echter een 20-tal bakvissen op de laatste rijen van de bus. Een blik op Lena (en haar krullen, vermoeden we) en de hele bus staat in vuur en vlam. Lena moet onmiddellijk bij hen gaan zitten en als ze weer even bij ons komt zitten, roepen ze onze meid terug. Er worden foto’s genomen en aan de krulletjes gevoeld. Als ze mij vragen hoe oud ze is, vertel ik hen dat het binnen een paar dagen haar verjaardag is. Een enthousiast ‘Happy Birthday’ wordt ingezet. Dit tot grote verbazing van de overige passagiers op de anders zo rustige bus.

De Spin

Continue Reading

“Kinderen, vanaf nu zou ik willen dat jullie de rugzakken altijd onmiddellijk en goed dicht doen. Je weet nooit wat er anders in kruipt.”

Ikzelf, eergisteren na een onaangename ontmoeting. We zagen we in de schemer een spin die makkelijk je hele handpalm kon bedekken. Het lichaam was wat kleiner dan dat van een tarantula maar met de lange poten erbij was hij een stuk imposanter. Ik ben plots wat voorzichtiger als ik een hand in een rugzak steek.

Memories are made of this

Continue Reading

EEN BELGISCHE ART DIRECTOR AAN DE SLAG IN MINNEAPOLIS (11)

Maandag 11 juli 2011

Ik zit op een barstoel aan de rand van het terras van The Pickled Herring in Bayfield, Wisconsin. Minneapolis ligt een goeie drie uur achter mij en voor mij strekt Lake Superior zich uit tot aan Madeline Island. Waar het eiland stopt, is het meer bijna een oceaan. De andere oever piept nog net achter de horizon van onze bolle planeet. Alleen de veelvuldig boerende Amerikaan naast mij verstoort het idyllische plaatje. Mijn acht weken in een Amerikaans bureau zitten er op. Vragen en herinneringen stapelen zich op tot ze een antwoord vinden of tot ze voorgoed worden vergeten.

Rodrigo

Continue Reading

EEN BELGISCHE ART DIRECTOR AAN DE SLAG IN MINNEAPOLIS (07)

Het is vanavond heel druk in de eetzaal. Er is één heel grote tafel waar je met z’n twaalven aan kunt zitten. Doorgaans wil dat zeggen dat er 3 kleine groepjes zitten met een lege stoel als buffer, maar vanavond dus niet. Iedereen moet bij andere mensen aanschuiven. Enkele tieners zitten naast mij baseball te kijken. Ik vermoed dat ze op schoolreis zijn, want rond de pooltafel staat de rest van de klas. Lijkt me lastig – poolen met z’n twintigen – maar ze hebben blijkbaar veel plezier.

Een gespierde jongeman – zijn T-shirt lijkt ook een beetje gekrompen – vraagt of hij voor mij mag komen zitten. Natuurlijk mag dat. Hij heeft een fijn brilletje en is perfect geschoren maar de gemoedelijke manier waarop hij me aanspreekt vertelt me dat hij geen zakenman is. En zijn zwaar accent liegt er niet om als hij zegt dat hij van Spanje is.

Breakfast at Jenny’s

Continue Reading

EEN BELGISCHE ART DIRECTOR AAN DE SLAG IN MINNEAPOLIS (04)

Het ontbijt in het hotel is een bescheiden buffet met bagels, toastbrood en twee soorten muffins. Er is fruitsap, thee en koffie, vier soorten ontbijtgranen en in de hoek staat een pot warme oatmeal te dampen. Oatmeal is hier een klassiek onderdeel van het ontbijt en met een handvol rozijnen vind ik het best lekker. Andere warme gerechten, zoals ei en spek, laat ik liggen. Er zijn ook wentelteefjes maar die liggen samen met de gerookte ham onder de warmtestolp en de smaak geeft af. Ik krijg het niet binnen. Ik beperk me meestal tot een getoaste bagel met pindakaas, wat fruit, vul een plastic kommetje met oatmeal of ontbijtgranen en werk dat met mijn plastic lepeltje naar binnen. Het plastic was – moet ik toegeven – even wennen. Maar wat de ochtend echt bijzonder maakt, is Jenny, de ontbijt-mevrouw van het hotel.

Close
Bart Knockaert
Prutser, vader, echtgenoot, werknemer, kleine zelfstandige, art director, blogger en verzamelaar.
Maar eerst - en bovenal - prutser.
Bart Knockaert ontwerpt logo's, prentjes, campagnes en verhalen voor wie van zo'n dingen houdt:
www.chocolatejesus.be
Blog Society
BlogSociety