ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 18)

“Maar het wordt helemaal anders hoor Bart,” sust ze: “Zacht en met oliën en rustgevend en zo.” Als het aan Griet ligt eindigen we ons hoofdstuk in Cambodja zoals we het zijn begonnen: met een massage. Ik haal mijn meest argwanende blik boven maar ze weet dat ze me bijna binnen heeft gehaald: “En deze keer kunnen ze ook iets voor de kinderen doen. Lena ziet het al helemaal zitten.” Mijn schouders ophalend stem ik toe in de overtuiging dat erger dan Phnom Penh moeilijk mogelijk is en omdat alles – zelfs perzik uit blik met spaghettisaus – een tweede kans verdient.

We beginnen onze sessie met een voetbad in de stijlvolle en naar etherische oliën geurende, lounge van Frangipani. Het statige huis is sober ingericht met precies de juiste exotische accenten. Sitarklanken vullen de ruimte bijna ongrijpbaar, alsof wat verder in de straat een muzikant met het venster open aan het tokkelen is. Lena glundert terwijl de dame haar voeten wast in een met bloemblaadjes gevulde waterschaal. Bas bekijkt zijn dame daarentegen wat onwennig en ik kan mijn grijns niet bedwingen. Ik weet perfect hoe hij zich voelt.

Met gewassen voeten gaan Bas en ik samen naar een kamer en de meisjes wat verder in de andere. De masseuses laten ons even alleen om ons uit te kleden. “Waarom moet ik ook mijn broek uit doen?” vraagt. “Omdat ze je benen ook gaan masseren,” antwoord ik: “En hou je onderbroek maar aan hoor!” We gaan allebei op onze tafel liggen en wachten op onze dame. Net zoals in Phnom Penh, is het gat in de tafel er weer maar deze keer staat er een mooie bloem onder te geuren. “Wat gaan ze doen,” vraagt Bas als ze de kamer binnenkomen. “Masseren jongen, je zal het wel voelen,” lach ik. Bas glimlacht dat aarzelende glimlachje van hem waaraan ik merk dat hij niet helemaal op z’n gemak is.

De dames beginnen voorzichtig aan hun werk en stel vast dat Griet woord heeft gehouden. In gedachten neem ik afscheid van dit mooie land waar je de rijpe mango’s zo maar van de bomen kan plukken en de gekko’s op je kamermuur zitten zonder dat dat vies hoeft te zijn. Waar gestoelendanst wordt om het nieuwe jaar te vieren, huwelijksfeesten op straat plaats vinden, Alain Delon zijn eigen sigaretten heeft en de glimlach voor Bas en Lena altijd zo uit het hart leek te komen.

Maar we laten ook het land achter ons waar het zwerfplastic zich in elke gracht opstapelt. Dat is iets wat we ons bijna onmiddellijk hadden voorgenomen. Wij zouden voor onze rommel koppig naar vuilnisbakken blijven zoeken. Ons spoor door dit land hoeft niet meer te zijn dan de verhalen op deze blog.

Tijdens de massage, als was het om het comfort van onze met sitarklanken en belletjes gevulde cocon te benadrukken, breekt boven Siem Reap een krakend onweer uit. De donder klinkt scherp en de regen klettert fel en monotoon tegen de gevel van Frangipani.

Ik bedenk hoe de toeristen in Angkor, schermend voor hun grote reflexcamera’s, in de prachtig gegraveerde gallerijen gaan schuilen terwijl de stenen Naga’s de tempels roerloos blijven bewaken. In gedachten breidt de storm zich uit over heel Cambodja. In Sen Monorom spoelt het rode stof van de straten en wat hogerop, op de steile hellingen rond de stad, zakken de olifanten diep weg in de modder. Boeren schuilen onder hun houten paalwoningen en kijken vol ontzag naar de wolken.

Is dit de voorbode van het regenseizoen en wordt het binnenkort tijd om rijst te telen? In Kratié voelen de rivierdolfijnen de harde druppels op hun kop als ze adem komen happen in het spattende water van de Mekong. Als antwoord op een donderslag valt de elektriciteit opnieuw uit en blijven de toeristen in ons hotel opnieuw internetloos achter in het donker.

Glimlachend zie ik hoe de stoep zich in Phnom Penh vrij maakt voor de storm. Even stokt de bedrijvigheid terwijl de Tuk-Tuk chauffeurs plastic hesjes aan frommelen en hun tarieven verdubbelen. De zwaluwen schuilen in hun bunkers in Kampot en kwetteren ongestoord verder, beschermd door beton en speeksel. De Vietnamese vissers zijn in hun drijvend dorpje even helemaal omringd door water. Ze moeten roepen om, onder hun door druppels gefolterd metaalplaten dak, te kunnen babbelen.

Naast Highway 3 richting Kampot houden enkele propvolle minibusjes halt tot het ergste van de bui geregend is. Wegenwerkers kijken glimlachend toe hoe dat laatste beetje gestapelde bagage onherroepelijk nat wordt en hopen stil dat het nog even duurt voor hun werk weer in een modderstroom verdwijnt. Het water spoelt ook de schaamte van de akelige boom in ‘The Killing Fields’. Bedremmeld vragen toeristen zich af of er onder schuilen wel gepast is.

Ik moet me omdraaien voor de rest van de massage. De masseuse schermt me af met een grote handdoek zodat ik dat in alle privacy kan doen. Als ik weer comfortabel lig, krijg ik Bas goed te zien. Hij ligt al op zijn rug en staart naar het plafond. Zijn stille glimlach staat nog steeds gebeiteld op zijn ronde gezicht. Het verwondert mij dat hij nog niet slaapt.

Wat heeft die kerel al een aantal gekke weken achter de rug. Als hij het niet van ons te horen krijgt, hoort hij het van zowat iedere backpacker waarmee we aan de praat raken: “You’re so Lucky!” “En dat hij dat niet beseft.” Ik neem me voor om hem dat niet meer in te wrijven. Hoe kan hij dat op zijn leeftijd al beseffen? Ik hoop dat het hem en zijn zus ooit zal dagen hoe uitzonderlijk deze weken zijn geweest. Tot zolang ben ik dan maar dankbaar voor drie.

Vanavond nemen we ons vliegtuig naar Bangkok. Een hoofdstuk van onze reis is afgerond. We laten Cambodja met een warme gloed in ons hart achter ons en kijken uit naar nieuwe avonturen in Thailand.

<<< Naar Vismassage   –   Naar deel 19 – Blinde vinken in Thailand… >>>