ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 10) 

Griet had het met stip aangeduid in de gids. In Phnom Penh wou ze een massage. Niet van mij maar van professionele blinde masseurs. Ik hou er niet van als vreemden aan mijn lijf zitten en een echte massage heb ik nog nooit gehad. Op onze eerste dag in de stad zak ik dus schoorvoetend af naar het Seeing Hands Massage Center By Blind Persons om een afspraak te maken. Griet vraagt of ik een uur voor de kinderen ga zorgen of ook een massage wil. “Kan het niet een half uurtje of zo?” probeer ik. “We zijn op avontuur Bart. Verleg je grenzen,” grijnst ze. Met tegenzin stem ik toe. Morgen afspraak om elf uur.

Ik heb geen al te beste nacht. Mijn maag ligt overhoop met mijn darmen en ik verhuis de hele nacht tussen pot en bed. ’s Morgens zie ik er uit als een uitgewrongen vod. “Gaat het lukken straks?” vraagt Griet bezorgd. Mijn maag voelt alsof ze op springen staat maar de storm in de darmen is gaan liggen. “Ik denk het wel,” sus ik mezelf: “We zien wel.” Bas en Lena worden goed ingepeperd dat ze flink moeten zijn. Ze zullen een uur stil moeten zijn terwijl wij gemasseerd worden. Ik neem de laptop mee en heb aan Bas uitgelegd hoe hij de Barbapapa-filmpjes op het bureaublad kan opstarten. Dat houdt ze al even zoet.

De massageruimte ruikt naar ziekenhuis en oud stof. Het is een kleine halfduistere plek met zes bedden. Een groen doek voor het venster zorgt voor heel zacht licht dat weerkaatst in de glanzende witte tegeltjes aan de muur. Drie mensen liggen uitgestrekt op de massagetafel en kijken op als we met de kinderen binnen komen. We moeten ons uitkleden en krijgen een plunje waarmee we mogen gaan liggen. Ik geef Bas en Lena nog vlug een plekje tussen de bedden, vlakbij waar ik ga liggen. Griet ligt ondertussen al op haar tafel en een blinde dame ontfermt zich over haar. “Hihihi, papa heeft bijna geen kleren aan.” Gniffelt Bas. De masseur die zich over mij gaat ontfermen hoort me praten en komt dichterbij. Ik zit gehurkt tegen de muur en leg hem uit dat mijn twee kinderen mee zijn. Hij steekt zijn hand uit en ik laat hem voelen waar ze zitten. Hij schuift Bas en Lena nog een beetje op en vraagt me om plaats te nemen op de tafel. Mijn maag krimpt inéén maar ik bedenk dat ik zo moe ben dat ik na vijf minuten massage ongetwijfeld slaap.

Aan de receptie hangt een kader met de portretten van de masseurs.

“Your face goes here,” toont de man. In de matras zit een gat met daarrond een comfortabel kussentje. “Any problems, sir?” vraagt de stem boven mij. “Well, my lower back is always aching,” antwoord ik. Ik overweeg even om hem te verwittigen over mijn maag maar laat het zo. Hij legt een handdoek over mijn hoofd en glijdt met zijn handen over mijn schedel. Zijn vingers betasten mijn schedelpan tot hij plots keihard begint te duwen. In een flits herinner ik me een opmerking van Griet over haar bezoek aan de kinesist een paar jaar geleden. “Het is niet alsof dat deugd doet hoor. Eigenlijk doen zo’n massages best wel pijn,” had ze gezegd. Maar wat lig ik hier dan in hemelsnaam te doen? Zijn vingers draaien over mijn schedel en zakken af naar de eerste plek waar het het echt pijn begint te doen.

Mijn masseur komt me halen voor mijn afspraak van 11 uur. Nietsvermoedend wandel ik met hem mee.

Wat is die kerel aan het doen? Hij duwt met zijn handen op mijn schouders en zijn ‘seeing hands’ zien een plekje dat wat extra aandacht verdient. Wat volgt is een pijniging zonder weerga. Mijn schouders zitten vast – dat weet ik – maar ik had niet vermoed dat ze zo vast zaten. Hij gaat boven op mij zitten om genoeg druk te kunnen zetten en zijn ‘seeing hands’ worden volgens mij ellebogen. In handen zit onmogelijk zo’n hard been. In stilte schreew ik  door het gat in de massagetafel, enigszins opgelucht dat – als mijn maag het straks onder de grote druk begeeft – ik gewoon door het gat op de grond kan kotsen.

De gemasseerden kreunen zacht of lijden in stilte terwijl de masseurs porren, babbelen en lachen. Ik vraag me af of ze tips uitwisselen: “Hey, duw daar eens! De mijne trekt dan helemaal samen.” Mijn blinde beul gaat mijn rug af en ik tel mijn ribben mee met hem. Gelukkig hebben we er maar 24. De pijn lijkt wat dragelijker als ik samen met de druk op mijn ribbenkast probeer in en uit te ademen. Een vrouw roept het plots uit. Tevreden stel ik vast dat ik niet de enige ben met plekjes die extra aandacht verdienen.“En ik die dacht dat ik hier wel een uurtje ging pitten,” murmel ik door mijn kussen. Hij stapt van het bed en laat me even bekomen terwijl hij mijn armen doet. Ik luister of ik Griet ergens hoor. Niets. Hopelijk leeft ze nog.

Wat krijg ik een spijt dat ik hem heb verteld over mijn onderrug. Ik voel dat het zijn pièce de résistance wordt. “Hier maak ik het verschil,” hoor ik hem in het Khmer prevelen tegen een collega: “Hier worden de echte masseurs gescheiden van de watjes.” Ik bijt in mijn kussen en beeld me de goedkeurende glimlach van zijn collega’s in. De man naast mij begint plots luid te kermen. “Verdomme, ze doen om ter best,” kreun ik stil: “Die blinde gozers houden een wedstrijdje en de andere is aan het winnen.” Ik besluit me niet gewonnen te geven, bijt nog harder in mijn kussen en denk aan warme appeltaart. Zo lang kan het niet meer duren want Bas en Lena zijn al aan het zesde Barbapapa-filmpje en die duren elk bijna tien minuten. De man naast mij geeft zich over en jammert luid onder de tevreden handen van de winnaar.

Mijn blinde masseur houdt mijn rug – in hoeverre hij dat kan – voor bekeken en zoekt naar nieuwe oorden op mijn benen en voeten. Ik hoor een teen knappen en beeld me Griet in, twee tafels verder, onder de zachte handen van een charmante masseuse. Misschien zijn ze al samen een theetje gaan drinken. Lekker aan het keuvelen over de kinderen en handtassen. De twee atleet-masseurs aan de mannelijke helft van het lokaal daarentegen eindigen hun conditietraining met wat stretchoefeningen. Het einde is nabij en doet deugd in verhouding tot wat vooraf ging. De man naast mij is ook stil geworden. Bewusteloos vermoed ik. “Okay, sir,” hoor ik: “Finished”. Ik kijk op en zie het slachtoffer naast mij vergenoegd glimlachen. Griet ligt toch nog een tafel verder en staat ook op. Lena gaat ‘Hello’ zeggen en de blinde dame voelt haar kleine ronde gezicht.

Ik dank mijn beul voor zijn grondige werk en dank God, Buddha en Lakshmi dat ik dit avontuur op de ‘been-there-done-that’-lijst kan zetten. Wat me nu nog rest is dit aan al mijn vrienden aanraden. Het is op reis gaan op je eigen vel. Je ontdekt zenuwbanen waarvan je niet eens wist dat je ze had en je hoeft er alleen voor stil te blijven liggen en er voor te zorgen dat je je kussen niet stuk bijt.