Fitness & streetfood

ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 21)

Chiang Saen lijkt een ingeslapen stadje. Tientallen verstrooide ruïnes getuigen van het ooit roemrijk spiritueel verleden van de stad. Nu is er nog een kleine tempel met zicht op de Mekong, enkele vrachtschepen liggen aangemeerd in een haventje en hier en daar loopt wat douanepersoneel te lummelen. Laos ligt aan de overkant van de rivier en Myanmar ligt op een boogscheut naar het noorden. De enige spanning die hier te beleven valt, lijkt van territoriale aard. We gaan op wandel door het stadje en vergewissen ons van het feit dat er echt helemaal niets te beleven valt.

FURTHER ON (UP THE ROAD)

EEN BELGISCHE ART DIRECTOR AAN DE SLAG IN MINNEAPOLIS (12)

Het is al halfnegen en het is nog twee uur rijden naar mijn hotel. Ik klap mijn laptop dicht en vraag aan de dienster of er hier ergens een publieke telefoon is. Ze weet er geen enkele zijn en zegt: “Weet je wat, gebruik anders gewoon even mijn gsm.” Ik bel het hotel en ik mag aankomen wanneer ik wil, de kamer is gereserveerd. Ik leg haar toestel op het geld, laat een dollar extra fooi en vertrek.

“The Romans”

“The only people I know of that put their hands on their hearts like the Americans do when the national anthem is played, were the Romans. Do you suppose that says something about us? There aren’t that much Romans around nowadays are there…”

Rodrigo’s ‘English teacher‘ (zie ook Rodrigo) bespreekt met hem het officiële begin van iedere baseballmatch: het volkslied. Ik ontmoette hem laatst tijdens het avondeten. Hij is een jonge Amerikaan die 3 jaar in Barcelona heeft gewoond en heel goed Spaans spreekt. De twee blijken elkaar op café tegen het lijf te zijn gelopen en trekken sindsdien samen op. En hij geeft Rodrigo dus soms les. Heel soms, want het is tot nog toe bij twee lessen gebleven – telkens op café en in beschonken toestand. Hij verblijft niet in het hotel maar komt hier stiekem mee eten met Rodrigo. En dat doet hij met een cool om ‘u’ tegen te zeggen. Als de Rice Crispie Treats op zijn, staat hij recht om er nog wat te vragen aan de dame van het avondeten.

Breakfast at Jenny’s

EEN BELGISCHE ART DIRECTOR AAN DE SLAG IN MINNEAPOLIS (04)

Het ontbijt in het hotel is een bescheiden buffet met bagels, toastbrood en twee soorten muffins. Er is fruitsap, thee en koffie, vier soorten ontbijtgranen en in de hoek staat een pot warme oatmeal te dampen. Oatmeal is hier een klassiek onderdeel van het ontbijt en met een handvol rozijnen vind ik het best lekker. Andere warme gerechten, zoals ei en spek, laat ik liggen. Er zijn ook wentelteefjes maar die liggen samen met de gerookte ham onder de warmtestolp en de smaak geeft af. Ik krijg het niet binnen. Ik beperk me meestal tot een getoaste bagel met pindakaas, wat fruit, vul een plastic kommetje met oatmeal of ontbijtgranen en werk dat met mijn plastic lepeltje naar binnen. Het plastic was – moet ik toegeven – even wennen. Maar wat de ochtend echt bijzonder maakt, is Jenny, de ontbijt-mevrouw van het hotel.

“Hoe is het weer daar?”

EEN BELGISCHE ART DIRECTOR AAN DE SLAG IN MINNEAPOLIS (03)

Deze morgen zijn de tornado’s het grote item op de flatscreen in de ontbijtzaal. Een reporter van Fox brengt live verslag uit van tussen de takken van een omgewaaide boom, Brad Pitt leeft mee met de slachtoffers in Joplin en beelden van gekantelde trucks en vernielde huizen flitsen voorbij. Zondag was het plots heel donker geworden in de hotelkamer. Van aan de computer zag ik dat de regen met bakken uit de lucht viel. Op de lege parking aan de voorkant van het hotel tekende de harde wind golven in de striemende regen. Terwijl ik het mooie schouwspel met de iPhone aan het filmen was, raasden boven de noordelijke suburbs van Minneapolis een drietal tornado’s voorbij. Eén man stierf, 30 mensen raakten gewond en tientallen huizen werden vernield.

ODDCLOD

het leven is vreemd op deze kleine kluit

Archive for Hotel tag

Fitness & streetfood

FURTHER ON (UP THE ROAD)

“The Romans”

Breakfast at Jenny’s

“Hoe is het weer daar?”