EEN BELGISCHE ART DIRECTOR AAN DE SLAG IN MINNEAPOLIS (02)

Alleen een trek om de mond van de bestuurster verraadt dat ze heeft geluisterd. Ik had gevraagd of ze me een seintje wou geven als we de bushalte van de Minnesota State Fair hadden bereikt maar ze blijft onbewogen. Ik laat ze met rust en besluit om dan maar héél goed op de bordjes te letten. Ik was er veel liever naartoe gefietst maar het regende al de hele morgen en op de bus is het nu eenmaal een stuk droger.“What’s going on at the State Fair?”, vraagt ze plots. Ik struikel even over mijn woorden maar krijg toch uitgelegd dat er een Comic Convention is (een beurs met Amerikaanse stripverhalen). Ze knikt en enkele haltes verder roept ze door de micro naar 3 jongens die gaan uitstappen: “Hey, are you going to that comic book festival? Would you mind if this guy tags along?” Ze knikt mijn richting uit en de jongens halen hun schouders op. “There you go”, lacht ze en terwijl ik uitstap, gooit ze er nog een “Make some friends!” tegenaan.

Darren, Dave and Chad (ik schat ze ongeveer 16 jaar) zijn blijkbaar nogal laat voor hun doen. We zijn bijna een uur te vroeg maar ze vrezen dat we geen kans meer zullen maken op de giftbag voor de eerste 500 bezoekers. De rest van de wandeling gaat over Pokemon: “I mean, there wasn’t even a Wartortle in his whole deck. Of course we lose every time.” Ik heb niets aan het gesprek toe te voegen, glimlach en zwijg.

Bij het binnenkomen zit zowaar The Joker zelve op een bankje zijn giftbag te checken. Het is een puber die zich helemaal à la Heath Ledger uit ‘The Dark Knight’ heeft geschminkt. Hij doet aan cosplay: mensen verkleden zich in hun favoriete stripfiguur en bezoeken op die manier de beurs. In Japan is het al een eindje waanzinnig populair en ik wist dat het fenomeen ook in Amerika bestaat. En het valt allemaal best mee zolang tieners zich er mee bezig houden. Maar als er een 40-jarige, papperige Superman en een ronduit dikke Green Lantern de hoek om komen stappen, kijk ik toch wel even op. Schaamte is hen helemaal vreemd want dit is hun biotoop! Ze poseren breeduit lachend voor iedere camera en keuvelen ondertussen lekker bij. Je weet wel, superhelden onder elkaar. The Predator en Darth Vader hebben het wat moeilijker om te babbelen en lopen dan maar in het gelid door de gangen. Batgirl en een andere (zeer geslaagde) Joker zijn gezellig samen op stap. Spiderman loopt hen bijna omver. “I’m sorry, but I’m kind of fogging up in here.”, mompelt hij door zijn masker… Och ja, de kinderen vinden het vast geweldig.

 

Ik laat het carnaval voor wat het is want het is dringend tijd om op zoek te gaan naar enkele parels die nog in mijn collectie ontbreken. Het wordt een vruchtbare dag. Ik vind enkele boekjes waar ik al 13 jaar naar op zoek ben en vind eindelijk nummer 2 van ‘Y, The Last Man’. 5 jaar geleden in New York was die nog onvindbaar. Er wordt gekocht, gepraat, gegeten en gelezen. Ik rust even uit op een bankje en twee zestigers komen voor mij zitten. Ze halen een grote stapel oude strips boven. Ik vermoed uit de jaren ’40. Ze controleren de staat van hun nieuwe aanwinsten en zoeken de mogelijke waarde op in hun catalogus. Een man die er al even zat slaat ze gade. Zijn interesse wordt gewekt door een bepaald boekje en algauw zijn de drie aan het onderhandelen. Ik sta recht. Ik heb nog een afspraak met een stripfan van Periscope en ga haar oppikken aan de ingang om samen nog eens rondje door de beurs te doen.

Oorspronkelijk verschenen op de Blog van Focus Advertising onder de fijne redactie van Joost Devriesere.

<<< Naar deel 01 – Periscope   –   Naar deel 03 – “Hoe is het weer daar?” >>>