FURTHER ON (UP THE ROAD)

EEN BELGISCHE ART DIRECTOR AAN DE SLAG IN MINNEAPOLIS (12)

Het is al halfnegen en het is nog twee uur rijden naar mijn hotel. Ik klap mijn laptop dicht en vraag aan de dienster of er hier ergens een publieke telefoon is. Ze weet er geen enkele zijn en zegt: “Weet je wat, gebruik anders gewoon even mijn gsm.” Ik bel het hotel en ik mag aankomen wanneer ik wil, de kamer is gereserveerd. Ik leg haar toestel op het geld, laat een dollar extra fooi en vertrek.

De avond valt en de koele adem van het grote meer voelt prettig op mijn plakkerige huid. Na 8 weken onafgebroken stad is het uitgestrekte decor van ‘The Northlands’ precies wat ik zocht. Thuis woon ik onder de kerktoren van een piepklein dorpje diep in West-Vlaanderen maar ik heb een regelmatige dosis stad nodig. Ik hou van Brussel, Gent en Rijsel maar wereldsteden zoals New York, London of Shanghai intrigeren me mateloos. Ik herleid Amerika nogal snel tot een verzameling van fantastische grootsteden als New York, Chicago, San Fransisco, Los Angeles en – uhm – Minneapolis. Van dit langere verblijf wou ik ook gebruikmaken om te ontdekken wat er tussen die steden ligt. Ik stap in mijn Chrysler HHR: een spuuglelijke donkerrode huurwagen, maar hij lijkt heel Amerikaans en hij blinkt. Het kiezen was deze morgen trouwens het enige leuke aan het huren van de wagen. De rest was bijbetalen ($ 200!), contracten tekenen, onbeleefde humeurige bediendes en je plan trekken. Gelukkig heb ik het rijden met een automatic ondertussen onder de knie.

Het wordt langzaam donker. De brede weg loopt kaarsrecht door de uitgestrekte bossen. Een kadaver van een aangereden hert ligt langs de weg. Het zou een scene uit ‘Twin Peaks’ of ‘Lost Highway’ kunnen zijn: gewei geknakt met een fluoroze X op zijn opgezwollen buik gespoten. Het beest ligt er als een lugubere herinnering aan de waarschuwing van Linda: “Als je ‘s avonds door de bossen bij Iron Mountain rijdt, moet je heel voorzichtig zijn. Het kan er echt benauwend zijn, er grazen constant herten langs de kant van de weg.” Ik vertraag want het begint precies een beetje te druppelen. Ik knip de ruitenwissers aan en die trekken dikke vette vegen op mijn voorruit. De regendruppels blijken hele vlokken opengebarsten insecten te zijn.

muggen

Op de parking staan 3 grote wagens, 2 trucks en één glimmende trike. America’s Best Value Hotel is een van de vele hotels en motels langs deze verkeersader, waarrond het dorpje Ironwood is ontstaan. Ik duw de voordeur open en de geur van muf kamerbreed tapijt slaat me in het gezicht. De infobalie achterin de ontbijtzaal is dicht. Van achter de plastieken vouwgordijnen klinkt het geluid van een Spaanse televisieshow. Ik sla op de bel en een kleine dame komt te voorschijn. Ze vindt mijn naam onmiddellijk in haar fichebak en geeft me de sleutel voor kamer 108. De kamer is best groot maar even muf als de rest van het hok. De wifi blijkt niet te werken en als ik de dame nog eens stoor om te vragen hoe ik het aan de praat kan krijgen, excuseert ze zich en zegt dat het waarschijnlijk is omdat er te veel mensen op bezig zijn. Ik laat het zo. Het is al laat en ik kan morgenochtend mijn route ook uitstippelen. Ik slaap slecht: onderweg te veel koffie en cola gedronken. ‘s Morgens is het internet is nog steeds ‘bezet’. Ik zet mijn valies in de wagen voor ik ga ontbijten. De twee truckers zijn al verdwenen. Het ontbijt is ronduit verschrikkelijk! Kleffe ontbijtgranen, veel te scherpe koffie en kurkdroge wafels om zelf te bakken. Rond mij alleen maar stokoude mensen. Waren die gisterenavond allemaal bezig op het Amerikaanse seniorennet om de wifi zo te belasten? Ik laat mijn wafel liggen en besluit mijn heil elders te zoeken. Het beste van America’s Best Value Hotel is… de ervaring.

McDonalds

“Damn good coffee”

Je weet dat je in een godvergeten stek zit als McDonalds je enige optie is op ontbijt en gratis internet. Het is er vrij rustig en ook hier zit het vol oude mensen. Zelfs de dame die me bestelt is ouder dan mijn moeder (ze zei meneer tegen me!). Het is echt een vreemd en grappig zicht: senioren die hun koffietje uit papieren bekertjes zitten te drinken in het flashy interieur van Ronald McDonald. Je verwacht de akelige clown bijna als de dagelijkse animatie van het bejaardentehuis. Maar de oudjes hebben alle tijd en kakelen vrolijk verder. Het speelhoekje wordt bezet door twee kleinkinderen en dat is ongeveer het enige beeld dat klopt met mijn perceptie van de keten in Europa. Aan de tafel naast mij zit een All American Dude: cowboy boots, baseball cap en een nektapijt. Zijn reflecterende chromen zonnebril blijft tijdens het ontbijt op zijn neus gebeiteld.

kopplin

Kopplin’s Coffee in Saint Paul, maar het kon evengoed een kleine koffiebar in Berlijn geweest zijn.

Zonder er echt bij na te denken heb ik een McCafé Mocha Frappé besteld. Het is gemalen ijs met chocoladesmaak en slagroom. Ik vind het maar niks en besef plots dat dit de allereerste keer in 8 weken is dat ik een van de echte ketens bezoek: geen Wendy’s, geen Burger King en helemaal geen Starbucks! Nochtans, Griet en ik waren er vijf jaar geleden in New York niet weg te slaan. Nu lijkt de franchise wat van zijn pluimen te hebben verloren. De koffiecultuur in The States kan makkelijk tippen aan onze Europese traditie. Dat zal zeker deels de verdienste van Starbucks zijn maar er zijn hier gewoon te veel authentieke plekjes die heel lekkere koffie serveren. In Kopplin’s Coffee, een kleine koffiebar in Saint Paul (maar het kon evengoed in Berlijn zijn geweest), proefde ik mijn beste espresso in jaren. Dunn Bros, een keten ontstaan in The Twin Cities, brandt zijn koffie om de twee dagen in hun etablissementen. Het ruikt er heerlijk en de koffie is vol van smaak. Je brengt je eigen Dunn Bros mok of thermos mee en laat hem vullen om je koffie mee te nemen naar het werk of onderweg te drinken. Daar houden ze hier van: wandelend door de stad van een koffie of een limonade slurpen. De Amerikaanse traditie focust meer op zoete varianten van de Europese koffie. De frisse Griekse Frappés krijg je hier met een infusie van caramel, chocolade, honing of munt. Amerikanen beseffen meer dan wie ook dat de look doet verkopen, dus worden de Italiaanse Lattes unieke koppen met een leuk motiefje in het bruin-witte schuim.

Ik had het voornemen een sociale koffiedrinker te worden: alleen in gezelschap en nooit meer (of enkel in noodgevallen) achter de computer. Ik moet zeggen dat dat hier niet lukt. Koffiebars zijn met verve de leukste plekken om te werken of te schrijven en je hebt er steevast gratis internet. Hopen maar dat ik in mijn volgende bestemmingen ook enkele leuke koffieplekken vind. Vandaag rijd ik bijna de hele dag door de bossen richting Lake Michigan: de kust van Milwaukee en Chicago!

Oorspronkelijk verschenen op de Blog van Focus Advertising onder de fijne redactie van Joost Devriesere.

<<< Naar deel 11 – Memories are made of this   –   Naar deel 13 – Drive on >>>

Leave a comment

Your email address will not be published. Required fields are marked.