Brood…

EEN BELGISCHE ART DIRECTOR AAN DE SLAG IN MINNEAPOLIS (09)

Vorige week was er wat opschudding aan de tafel naast mijn tijdelijke bureau. Andy keek me aan en zei: “I think these are Grocery Store Dougnuts. I am NOT pleased!” Nu moet je weten dat het elke vrijdag ‘Doughnut Friday’ is in Periscope en voor de Doughnut Friday Club is dat een big deal. Michelle had me de eerste vrijdag al gewaarschuwd: “Bart, watch out with these guys. They are the breakfast club nazi’s! They are VERY serious when it comes to doughnuts”.

Maar dát is nu net iets wat ik perfect kan volgen. 

The Doughnut Friday Club

Over sommige dingen in het leven kun je niet serieus genoeg zijn en mijns inziens horen doughnuts bovenaan in de lijst, ergens tussen ‘vrijheid van meningsuiting’ en all-things-zombie. Ik heb mij onmiddellijk aangemeld als kandidaat-lid, want je moet lid zijn vooraleer je ook maar in de buurt van het vrijdagse aanbod mag komen. Eens lid moet je om de zoveel weken (als het jouw beurt is) een assortiment van die heerlijke ringen meebrengen. Klinkt eenvoudig maar dan krijg je hun Constitution for Doughnut Friday in je mail box. Het is een document dat in 6 artikels alle aspecten van het vrijdagse ritueel belicht: wat is een doughnut en wat niet, tegen wanneer moeten ze op het bureau zijn, waar moeten ze worden geplaatst, wie mag er van eten, en vooral: waar moet je ze kopen. Je koopt ze enkel in echte bakkerijen, niet in tankstations en zeker niet in warenhuizen. En daar bestond vorige week dus twijfel over. Pas toen een van de gezaghebbende leden binnenwandelde werden ze na kort overleg goedgekeurd. De gemoederen bedaarden en iedereen tastte toe.

The Constitution For Doughnut Friday

The Constitution For Doughnut Friday

Vandaag is het mijn beurt en de twee dozen met het gefrituurde goud bengelen aan het stuur van mijn fiets. Ik ben ze bij Sarah Jane’s bakery in The North East gaan halen. Een ritje van een goed uur, maar het aftandse bakkerijtje zou de beste doughnuts in Minneapolis hebben. Ik kocht een gevarieerde selectie van gerezen en cake doughnuts. Het aanbod is hier veel groter dan in Europa. Er zijn twee soorten deeg en er zijn veel verschillende vormen: The Long John is langwerpig en er zijn gekrulde en gevulde varianten. Een Fritter is dan weer een platte koek met appel, maar omdat hij ook uit het frietvet komt, wordt hij getolereerd. Ik rijd heel rustig om ongelukken te voorkomen en om straks niet helemaal bezweet op het werk aan komen. Gelukkig is het nog vroeg in de ochtend en lekker koel. Precies om halfnegen ben ik op het bureau, perfect binnen de timing. De andere leden geven een blijk van goedkeuring. Ik maak mezelf een theetje, start mijn computer op en tast toe. De luchtige deeg smelt bijna op mijn tong en al bij de eerste hap tintelen de suikers op je papillen. Verdomme, wat zijn die dingen toch lekker!

09-fiets

Om wat tegengewicht te bieden aan al dit ontbijtextremisme beginnen enkele accounts met een meer democratische ‘Bagel Friday’. Dit tot groot ongenoegen van de voltallige Doughnut Club. Als één van hun leden op vrijdag betrapt wordt met een bagel krijgt die een levenslange banvloek en wordt hij of zij voortaan iedere vrijdag schamper bekeken.

Hello Jell-O!

Vandaag houdt het voor mij niet op bij doughnuts. Straks eet ik voor de eerste keer in mijn leven Jell-O. Robin, een van de accounts, vond dat ik dat maar eens moest proberen. Ik had haar tijdens een mailconversatie een lijstje met vreemd Amerikaans eten gestuurd en ze was oprecht gebruskeerd dat ik Jell-O er tussen had gezet: “You didn’t grow up eating that stuff?” Deze middag serveert ze mij dus een klassieke tweelagige Jell-O met sinaas- en kersensmaak. De meer ‘exotische’ varianten kunnen alle kleuren van de regenboog hebben, diepgevroren vruchten of zelfs wortelen bevatten en worden afgewerkt met een dikke laag slagroom.

09-jell-o

Wat nog op mijn lijstje met vreemd Amerikaans eten stond:

Omdat chips hier gewoon een alternatief voor aardappelen zijn. Onze steak friet heet hier ‘Burger ‘n Chips’. Je kunt ook kiezen voor frietjes of groentjes maar chips zijn met voorsprong het populairst. Als ik er iets over opmerk, kijkt iedereen raar op. Maple Frosted Doughnuts met ingebakken spek vinden Amerikanen er allemaal wel een beetje over maar opgewarmde chips in plaats van een gekookte aardappel is heel normaal.

Op zich niet zo vreemd maar wel typisch voor Minneapolis. De meeste zichzelf respecterende bars hebben deze burger op het menu staan. Ze bakken tussen het vlees een schijfje kaas en bij de eerste beet begint het gloeiend hete, gesmolten goedje aan alle kanten uit te lopen. Voor ervaren burger-eters.

Minnesotans houden van dingen op een stokje en The Minnesota State Fair in augustus is het jaarlijkse orgelpunt van dit gebruik. Een greep uit het uitgebreide aanbod: meatballs on-a-stick, Walleye met tartaarsaus, bevroren koffie op een stokje, pizza op een stokje, hotdogs met een jasje (ook wel corndogs of Pronto Pups genoemd), macaroni & cheese on-a-stick, gefrituurde Zwitserse kaas op een stokje…

 

Een fotodagboek van de grootste caloriebommen en raarste suiker-treats (met quotering, achtergrond en aanbevelingen) vind je hier.

Oorspronkelijk verschenen op de Blog van Focus Advertising onder de fijne redactie van Joost Devriesere.

<<< Naar “The Romans”   –    Naar deel 10 – … En spelen >>>

Leave a comment

Your email address will not be published. Required fields are marked.