HET DAGBOEK VAN EEN ART DIRECTOR AAN DE SLAG IN CHINA
(DEEL 08 – WOENSDAG 16 JUNI)
5u23 – status
Ik ben mijn koffers aan het pakken en ontdek een weegschaal in de kast. Even een status van lijf en leden: Ik weeg 78,8 kg, wat wil zeggen dat ik ben aangekomen. Ik sta bomvol muggenbeten, mijn benen doen een beetje denken aan de tijd in New York, toen we sliepen in een kamer vol vlooien. Ik ben verbrand aan de armen. Het is hier altijd warm maar doorgaans zie je de zon niet. Gisteren heeft ze ons echter verrast. Verder geen kwaaltjes, ik heb nog niks nodig gehad uit mijn apotheekkit. Ik ben wel moe, maar dat went.
9u43 – World Expo 2010 Shanghai
- Dagelijks aantal bezoekers: 400.000
- Prijs per ticket 160 yuan (ongeveer 19 euro)
- Aantal vrijwilligers: 130.000
- Aantal mensen die dagelijks een ticket voor het Chinese paviljoen te pakken krijgen: 50.000 (meer mogen er niet in)
- Hoe snel ze zijn uitverkocht: in 30 minuten
- Hoe lang aanschuiven: tot 5 uur
- Gemiddelde wachttijd voor kleine paviljoenen: 20 à 40 minuten
- Gemiddelde wachttijd voor grote paviljoenen: tot 2 uur 30
- Hoeveel paviljoenen hebben wij bezocht: 1 – Denemarken (zie ook de fotoreportage van Tim)
We weten onmiddellijk hoe laat het is. Hypernerveuze verkeersagenten, security die stokstijf in het niets staat te staren. Zelfs de onderhoudsploegen stappen in militaire mars naar de hen toegewezen vuilnisbakken. Dit is China, precies zoals ze het zelf graag zien. De Expo doet denken aan een losgeslagen Rock Werchter maar dan met extreem grote bami goreng-kramen. Beurzen zijn niks voor mij – pretparken ook niet – en deze plek combineert het ergste van beide. We besluiten om na de shoot toch eens snel naar het Europese kwartier af te zakken. Na 7000 km reizen zou het belachelijk zijn om nu die laatste kilometer niet te wandelen.
De smog trekt even op en het is onmiddellijk bakken in de zon. Overal liggen troepen Chinezen te slapen in de schaduw (dan ben je eens op een Wereld Expo). We passeren aan de Belgische stand en de Chinezen staan er rijen dik aan te schuiven onder hun fleurige glanzende parasolletjes. Chocolates? Bier? Of hebben ze er een casino van gemaakt? Uit de Franse stand schalt: “C’est bon pour le morale – c’est bon pour le morale!”. Ik krijg bijna zin om binnen te gaan om de Chinese Eros Ramazotti (die deze morgen in de auto op repeat stond) weg te spoelen. Het UK-paviljoen is maf maar teleurstellend klein. Verder nog vermeldenswaardig: Griekenland, waar het budget zichtbaar op was.
12u22 – “Push them”
Bij het binnengaan van de Expo ontmoetten we Susan van Sentai. Het bedrijf waarvoor ze werkt, heeft hier Outdoor Decking geïnstalleerd en wij komen het fotograferen. Al gauw blijkt dat Sanjee zijn goeie raad van zondag zelf heel consequent toepast. Hij moest een viertal dagen naar Beijing om een ‘middle management’-brand te blussen bij een van zijn klanten. “And Bart. If you want something done, push them, they will do it.”
Inderdaad. Ook Susan offert haar vrije dag voor ons op. Deze periode is een van de traditionele feestdagen waarop de Chinezen de kans krijgen om hun familie op te zoeken. Susan is in november gehuwd en vandaag was haar eerste kans sinds toen om haar moeder nog eens te zien. Niet dus, ze mag met twee reclamejongens van Sanjee naar de Expo. Wij excuseren ons opnieuw, maar het is niet erg: “You know. It’s work.”
17u32 – rechts van Yu Yuan
Susan geeft ons bij het afscheid het mooiste cadeau van de hele reis: een klein papiertje met daar 4 plekken om in Shanghai te bezoeken. Ze schrijft het in het Chinees. Zo kunnen we het aan de taxichauffeur tonen. De eerste tip is Yu Yuan, een heel oud winkelstraatje vol prachtige gebouwen. Het blijkt een verschrikkelijke toeristenval, maar rechts ervan ligt een wijk waar we gewoon naartoe worden gezogen.
Een kluwen aan straatjes en gebouwen vormt een wel heel vreemd koopcentrum. // pics: Bart Knockaert
Piepkleine straatjes bomvol bomvolle winkeltjes. Je kunt er alles kopen en de mensen leven er duidelijk op straat. Het is het soort plek waarvan ze de geur op flessen zouden moeten trekken, anders krijg je het niet verteld. Tim ontdekt een overdekte markt en het is pure waanzin! Een kilometer verder, in Yu Yuan, zit de hoogste concentratie westerse toeristen in China, maar hier zijn we weer alleen met de Chinezen. Tims camera blijft maar klikken en ik ben jaloers. Mijn toestelletje schiet zwaar te kort, want zoiets heb ik nog nooit gezien (of geroken). Het aanbod gaat van groenten naar vis. De slagerij is adembenemend (letterlijk) en mijn schoenzolen plakken zo hard dat ik niet naar beneden durf te kijken. Vier meter verder slaat de exotische geur van specerijen ons in het gezicht en zelfs hier rijden de Chinezen gewoon met hun motorfiets naar binnen. De Chinese Delhaize maar dan met drive-in.
Onderweg naar ‘The Bund’ // pic: Bart Knockaert
19u08 – The Bund
De zon gaat onder boven Shanghai. We zitten in een taxi en voor ons doemt The Bund op. The Bund is de Google-versie van Shanghai (probeer maar). Deze stad kolkt gewoon van de mensen (het is echt niet normaal). New York legt heel even de duimen. We voelen ons als kleuters in een snoepwinkel. Tim zegt: “Ik ben hier gewoon graag, in grote steden.” en ik kan mijn glimlach niet bedwingen. De hoogste toren van Shanghai (je kent hem wel – een enorme kroontjeswipper) verdwijnt in de smog. Ook jammer voor de CEO die daar zijn chique bureau heeft. Die zit de helft van de tijd met zijn hoofd in de mist. We zetten ons en kijken naar de mensen.
pic: Bart Knockaert
19u46 – “Take picture?”
Mijn broer trok 2 jaar geleden op trektocht door China. Ik heb heel hard gelachen toen hij vertelde dat de meisjes hem daar constant vroegen om samen met hem op de foto te staan. Nu zitten wij hier van het zicht te genieten en ik merk twee luizige venten op die ons aanstaren. Ik kan hun gedachten lezen als er uiteindelijk één op ons af stapt: “Take picture?” Och, waarom ook niet. Opgewonden komt hij tussen ons zitten.
De Chinezen doen rare dingen als ze op de foto staan. Of ze vliegen, of ze wijzen in het niets, ze staan stil in een bevroren danspas of kruisen hun voeten in een vreemde verlegen pose. Ik beslis om mee te doen en haal de populairste boven: het vredeteken. Bij ons model kan de pret niet op. De eerste foto blijkt niet afdoende en hij vraagt of het nog eens mag. De tweede is perfect. Ik doe teken aan zijn vriend dat ik de foto wil zien. Hij draait zijn toestel om en daar zitten we dan, met tussen ons een breeduit lachende Chinees. Ik zie pas op de foto dat er een van zijn tanden ontbreekt. We lachen, zij knikken beleefd en weg zijn ze met hun foto. Wat zou dat toch zijn met die foto’s met westerlingen? Een trofee? Lachen ze met ons als ze thuiskomen of is het gewoon een curieuze herinnering aan onbekenden in Shanghai?
De nacht is nog jong en we beslissen de stad weer in te duiken. We zien wel waar de massa ons brengt.
