ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 13)
Kampot is een kuststad. Ook al ligt ze aan een rivier, ze heeft alle allures van een kuststad. Of noem het kuststadje. Als Phnom Penh Brussel is, dan is Kampot Oostduinkerke. Bijna alles is er gericht op toerisme want ook bij de Cambodjanen is het een geliefde trekpleister. De keuzes in de stad zijn talrijk maar vijf dingen in het bijzonder schrijven we op het ‘fantastisch’-lijstje van onze reis.
Ooh… The Cambodian way…
De opa van het Ta Eng Guesthouse vat onze 150 kilometer van Phnom Penh naar Kampot samen nadat Griet hem verteld had hoe we tot bij hem zijn geraakt. Door het aanstormende Khmer New Year werden we opgeslokt door een heuse volksverhuizing. De lijnbussen waren al dagen uitverkocht en we zagen ons genoodzaakt om een plekje op een minibus te zoeken. We werden met z’n vieren en drie rugzakken naast de chauffeur gerangschikt en reden meer dan vijf uur over het traject. Tot onze grote verbazing keerde de chauffeur nog even terug om wat meer volk te zoeken om in z’n bus te stapelen. Op den duur zat er 25 man in ons busje en dat was duidelijk verre van het record. Ik lach met de opmerking van de opa terwijl ik onze rugzakken naar de kamer sleep. Geradbraakt en gaar gebakken denk ik bij mezelf: “Nooit meer!”
ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 12)
Ik hou van de stad. Net als Griet hou ik van het flaneren door wijken om te zien hoe straten zich als grote slagaders vol mensen pompen. Markten en mensen kijken of slenterend door vreemde straatjes leuke adresjes ontdekken: het zijn van onze favoriete bezigheden. Op al deze gebieden is Phnom Penh een heel gulle plek. Er is maar één groot probleem: de stoep is in deze stad niet gemaakt voor wie graag slentert.
ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 11)
Dit wordt geen leuke post. We twijfelden er zelfs over of we dit wel konden doen met de kinderen maar bij een bezoek aan Phnom Penh kun je er eigenlijk moeilijk omheen. Alsof je naar Auschwitch zou reizen en het concentratiekamp niet zou bezoeken. Pol pot en zijn Rode Khmer deporteerden in 1975 de volledige bevolking van deze stad naar het platteland. Ze wilden een communistische landbouwstaat oprichten en komaf maken met steden en de stedelijke klasse. Van Tuol Sleng, een vroeger schooltje in Phnom Penh, maakte hij S-21: een verschrikkelijke gevangenis.
It’s about the Gods in America and how they have trouble surviving there.
Ik omschrijf American Gods van Neil Gaiman aan de jongen aan de balie van Bohr’s Books. Zijn korte ingehouden lachje klinkt bijna spottend maar hij gaat onmiddellijk akkoord. Hij wil mijn boek ruilen voor het exemplaar van Pygmy van Chuck Palahniuk dat ik net uit hun rek griste. In deze winkel kun je ook boeken ruilen. Ik vind dat een verbluffend mooi idee. Eigenlijk is dat precies wat je met verhalen hoort te doen. Je beleeft ze en dan ruil je ze voor een nieuw avontuur. Opgetogen verlaat ik de winkel, meer om het boek dat ik er achterlaat (en dat straks misschien aan een nieuwe reis begint) dan om het nieuwe exemplaar in mijn rugzak.
ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 10)
Griet had het met stip aangeduid in de gids. In Phnom Penh wou ze een massage. Niet van mij maar van professionele blinde masseurs. Ik hou er niet van als vreemden aan mijn lijf zitten en een echte massage heb ik nog nooit gehad. Op onze eerste dag in de stad zak ik dus schoorvoetend af naar het Seeing Hands Massage Center By Blind Persons om een afspraak te maken. Griet vraagt of ik een uur voor de kinderen ga zorgen of ook een massage wil. “Kan het niet een half uurtje of zo?” probeer ik. “We zijn op avontuur Bart. Verleg je grenzen,” grijnst ze. Met tegenzin stem ik toe. Morgen afspraak om elf uur.
Leve de vrijheid!
Lena reageert op mijn nieuwe kapsel. Veel meer uitleg dan een gekke lach krijgen we niet. In de weken voor het vertrek ben ik niet meer bij de kapper geraakt en iedere keer als ik voor een spiegel passeer zie ik een wildgroei van haar en baard. Bij het zien van een piepklein kappersstalletje in de straten van Phnom Penh beslist Griet dat het tijd is om er komaf mee te maken.
ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 09)
Onze chauffeur spant een mondmaskertje voor zijn gezicht en ik vraag me af wat dat wil zeggen. We kregen net ons visum in de luchthaven van Phnom Penh en nemen onze allereerste Tuk-Tuk naar het centrum van de stad. We stapelen onze rugzakken op de zetel voor ons en wurmen ons met z’n vieren tussen de armleuningen van de achterbank. De chauffeur rijdt de luchthaven uit en wat zich voor ons ontvouwt is een onbeschrijflijk stedelijk spektakel.
I admire the way you Europeans travel with your children.
De dienster van restaurant Golden City in Kota Bharu. Het valt haar op hoe makkelijk vooral Europeanen kinderen meenemen op verre reizen. Ze vindt dat Aziaten hun kinderen veel te beschermd opvoeden en geeft het voorbeeld van een Japanse vriendin. Die heeft een peuter van drie die in zijn hele leven nog nooit het gras heeft aangeraakt. Ik vermoed dat deze opmerking enkel geldt voor rijke (of Japanse) peuters. We zien overal talloze kinderen karig gekleed op straat spelen. En de straten hier zijn bacterieel van een andere grootorde dan een vers gemaaid gazon. Griet merkt op dat wij Europeanen misschien net wat overdrijven: “Alle kinderen lopen hier op spotgoedkope slippers en wij maar hameren op stevige leren schoenen. Het is toch niet alsof je hier oudere mensen ziet met misvormde voeten.”ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 08)
Plan B staat er op de achterkant van het blaadje. Dat had ik gisterenavond niet gezien toen een ambtenaar van het toeristisch bureau mij het velletje toestopte. Op de voorkant had hij wat tips voor een tour door Kota Bharu neergepend. “Kom morgenochtend langs in het bureau. Dan kunnen we het samen eens bekijken,” zei hij nog. Ik had hem vriendelijk toegeknikt maar had weinig zin in begeleid sightseeing. Ik stopte het in mijn broekzak en keek verder naar het mooie schimmenspel in de tuin van het cultureel centrum. Maar plan B blijkt een kookcursus. Ik moet het eigenlijk niet vragen maar ik doe het toch: “Griet, heb je zin in een cursus Maleisisch koken?”
