Koken in Kota Bharu

ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 08) 

Plan B staat er op de achterkant van het blaadje. Dat had ik gisterenavond niet gezien toen een ambtenaar van het toeristisch bureau mij het velletje toestopte. Op de voorkant had hij wat tips voor een tour door Kota Bharu neergepend. “Kom morgenochtend langs in het bureau. Dan kunnen we het samen eens bekijken,” zei hij nog. Ik had hem vriendelijk toegeknikt maar had weinig zin in begeleid sightseeing. Ik stopte het in mijn broekzak en keek verder naar het mooie schimmenspel in de tuin van het cultureel centrum. Maar plan B blijkt een kookcursus. Ik moet het eigenlijk niet vragen maar ik doe het toch: “Griet, heb je zin in een cursus Maleisisch koken?”

 

Iedere woensdagavond organiseert het cultureel centrum een gratis schimmenspel begeleid door muzikanten. De moeite om eens te checken, je We snappen er geen snars van maar het is wel mooi.

Iedere woensdagavond organiseert het cultureel centrum van Kota Bharu een gratis schimmenspel begeleid door muzikanten. We snappen er geen snars van maar het is wel mooi.

Onze man zit achter de balie van het toeristisch bureau en glimlacht als hij ons ziet binnenkomen. Hij is een kolderesk figuur die gisteren liet blijken dat hij best wel wat woorden Nederlands kent. Of we ons kunnen inschrijven voor de kookcursus? “Yes of course,” antwoord hij: “What would you like to eat?” Ik volg het gesprek niet goed – ik hou me bezig met Bas en Lena – maar dat lijkt me een wat vreemde vraag. Bepalen wij wat we eten? Doet de lesgever dat niet? Bas heeft verderop een gong gezien en wil het mij absoluut tonen. Ik laat de beslissingen maar aan Griet.

“Maar papa, waarmee moet je er dan op slaan?” dringt Bas aan. “Met een stok,” zeg ik: “Maar die zie ik nergens liggen.” Bas gaat op speurtocht in de hal van het bureau. Lena gaat de andere kant op en ik probeer ze wat in de gaten te houden. Vier dames die samen wat toeristische brochures zitten te verknippen kijken me glimlachend aan. Ik glimlach terug en merk dat Bas ondertussen achter de gong is geklommen. Ik roep hem fluisterend terug. Fluisterroepen is iets wat je vrij snel leert als je met onze gasten op stap bent. “Maar papa, ik heb de stok gevonden,” fluisterroept hij terug. Ik leg hem uit dat op een gong slaan geen goed idee is en dat we nu terug bij mama en de meneer gaan zitten.

Het menu is al besproken en de prijs is overeengekomen. “I give you official receipt,” lacht hij: “You see! I’m no cheat!” Hij haalt een groot boek boven met wel heel officieel ogende vellen en geeft ons een getekend document. Hij haalt nog een groot boek boven. Dat blijkt het logboek van de dienst. Griet moet haar naam en herkomst invullen en zeggen of ze tevreden is over de service. “natuurlijk!” Lacht ze. “Dank u Weel, Mefrouw,” glundert hij in zijn vreemde Nederlands. We willen nog weten waar we moeten zijn.  “Don’t worry, be happy,” gesticuleert hij glimlachend: “We come to pick you up,” Ik lach en vraag hem waar het precies is: “Oh, my place and I live in de the jungle, not in the city.” “Oh?” vraagt Griet: “And who is the cook?” “Me!” straalt hij tevreden. Ik weet even niet goed wat ik er van moet vinden maar we zien wel wat de avond brengt.

Kelantan moonkites

Op aanraden van de dienst bezoeken we een eindje buiten de stad het atelier van meester-vlieger-maker: Shafie Bin Jusoh. Samen met zijn zoon maakt hij nog de typische ‘maanvliegers’, zo genoemd naar hun vorm met de maansikkel. De grootste exemplaren hebben een spanwijdte van 2 tot 3 meter en zijn minutieus versierd met prachtige bloemmotieven. Die vliegers zijn zo bekend dat het logo van Malaysian Airlines er op is gebaseerd.

Het piepkleine atelier hangt bomvol met de meest fantastische vliegers. Sommige grote exemplaren kunnen amper binnen in de werkruimte.

Het piepkleine atelier hangt bomvol met de meest fantastische vliegers. Sommige grote exemplaren kunnen amper binnen in de werkruimte.

De bus stopt precies op de juiste plek langs een drukke weg tussen Kota Bharu en de kust. Een Duits gezinnetje is net aangekomen met de fiets. De jongste van de drie kinderen is misschien een jaar ouder dan Bas. Ik praat even met de papa en zeg hem dat fietsen met onze gasten er hier nog niet in zit. “Ja, maar hoe raken jullie nu terug in de stad?” merkt de Duitser laconiek op. Hij heeft een punt. Ik had er eigenlijk nog niet aan gedacht. “We liften wel,” antwoordt Griet.

bas-en-de-meester

Bas is gefascineerd door de oude man die in de hoek van zijn werkplek bamboestrengen de juiste vorm geeft. De meester-vlieger-maker kijkt amper op – Bas krijgt hoogstens een vriendelijke knik – maar toch is onze zoon er niet weg te slaan. Ik neem de tijd om wat foto’s te maken. Lena poseert vrolijk met een vlieger en vindt het eigenlijk meer een masker. Als ik terug ga kijken zit Bas nog steeds waar hij zat en is de oude magere man nog even geconcentreerd bezig met zijn bamboestok. Ik laat ze en we zitten al even op de stoep te wachten als Bas naar buiten komt. “Dat is wel een kunstig beroep,” concludeert hij kort.

De bloemmotieven bestaan uit verschillende laagjes nauwgezet uitgesneden flinterdun papier.

De bloemmotieven op de vliegers bestaan uit verschillende laagjes nauwgezet uitgesneden flinterdun papier.

Terug liften hoeft niet. We vinden een bushokje aan de overkant van de weg en terwijl we wachten op de lijnbus worden we opgepikt door een dame met een nog net niet helemaal vol busje. Voor 5 Ringgit (€1.25) brengt ze ons terug naar de stad.

de kookles
17 uur: perfect op tijd komt onze man ons met een chauffeur oppikken. Wij gaan met z’n viertjes op de achterbank. Hij laat weten dat we nog moeten stoppen voor de vis. “Fresh,” zegt hij en er onmiddellijk na: “Fers?” Vol verwachting kijkt hij achterom. Wij knikken dat we Nederlands herkennen. Onze man veert de hele tijd op zijn stoel. “We cook – kooken – and the kids can play at my house. I have a turtle.” Ik vertaal voor Bas en Lena maar hij gaat verder: “And a snake!” Ik kijk even op. “Yes, yes, they can play with the snake too,” grijnst hij. Bas vraagt wat hij zegt en ik vertel hem dat hij thuis ook een slang heeft. Bas kijkt wat bedenkelijk. Hij kaatst terug in onze richting: “It’s plastic – ’s grapje! grapje!”
De woonst van onze gastheer is een uitzonderlijk basic en wat aftandse barak.

De woonst van onze gastheer is een uitzonderlijk basic en wat aftandse barak.

“I live next to the golfcourt,” vertelt hij ons net voor we aankomen: “Nice view!” En dan rijden we van de kant van de weg, of nee, het is een aardeweg die ons naar een houten paalwoning brengt die heel vergelijkbaar is met de woningen op Palau Duyung Besar. Een kleine houten woning met één leefruimte, een piepklein keukentje waar alleen de wasbak en het voorraadrek in past en wat slaapkamers. “Zo woont een ambetnaar in Maleisië dus,” merkt Griet op.

Hij toont ons de schildpadden. Het zijn twee van die beesten zoals we ze ook bij ons kennen. Ze zitten in een plastiek kuip op het gras. De slang krijgen we niet te zien. We moeten nog even wachten op de patio van het huis. Hij wil eerst wat voorbereiden. We nemen plaats op oude gescheurde zetel en kijken naar de golfkarretjes die een paar meter verderop voorbij hotsen op het terrein. De combinatie is op z’n minst absurd.

Onze Bas kijkt Televisie. Hij zoekt naar een kanaal met tekenfilms maar zie hem ook zuchtend kijken naar de moslim versie van de tv-evangelist.

Onze Bas kijkt Televisie. Hij zoekt naar een kanaal met tekenfilms maar zie hem ook zuchtend kijken naar de moslim versie van de tv-evangelist.

We beginnen met een kruidige kip met sojasaus, geurend naar steranijs, kardemon, kruidnagel, kaneel en gember. Ik schil de aardappelen en Griet krijgt uitleg over de saus. Het geheime ingredient van het gerecht blijkt karamel. Griet probeert alles zo goed mogelijk bij te houden in een schriftje en zegt me dat ik veel foto’s moet nemen. Dat doe ik maar ik ben wat afgeleid door de toestand van het ‘leslokaal’.

De keuken heeft geen aanrecht en in het huis is er maar één tafel. De keukentafel is dus ook ons werkblad. Hij bekent dat hij dit recept niet helemaal klaar maakt zoals hij het normaal graag eet: “Would be too spicy! You’ll cry like a baby!” Terwijl deze pot staat te sudderen beginnen we aan het gerecht voor de kinderen: Noodles met kip en veel groentjes. Omdat hij ons ook als bezoek ziet, gooit onze lesgever er trots nog wat inktvis en scampi’s bij. “Lekker-lekker,” glundert hij.

De koelkast staat om de hoek aan het vuur en sluit eigenlijk al meer aan bij de zitplaats.

De koelkast staat om de hoek aan het vuur en sluit eigenlijk al meer aan bij de zitplaats.

Hoewel hij heel joviaal is, krijg ik nooit echt hoogte van onze man. Zijn Engels is niet zo goed, hij spreekt heel snel en herhaalt de hele tijd dezelfde grappen. Tijdens het koken komt het nooit tot een echte conversatie. Ik bedenk dat ik hem straks wel wat dingen kan vragen als we samen eten. Hij legt het dessertje uit. Een eenvoudig gerecht op basis van gekookte bananen, kruidnagel en met heel veel suiker (al vindt hij het zelf eerder medium qua suiker).

k-lena-kookt

De luidsprekers van de naburige minaret hebben zowat een uur geleden opgeroepen tot het gebed en onze lesgever is duidelijk van plan om nog te bidden. Is het daarom dat het tempo van de les lijkt te verhogen? Of krijgt hij gewoon honger? We eindigen met het bereiden van de vis. “Fish called Wanda,” gniffelt hij terwijl hij de vis uit de oven haalt. Hij gebruikt de oven niet om gerechten op te warmen maar om de ingredienten tegen vliegen te beschermen.

k-notas

Vlak voor de vis klaar is om op te dienen maakt hij er een saus bij op basis van oestersaus en ketchup. Terwijl hij de tafel wat opruimt, stelt hij voor dat wij alvast eten. Hij gaat eerst bidden en zal dan later op de avond met zijn zoon eten. Hij zondert zich af, wij nemen plaats op plastic tuinstoelen en eten met ons viertjes. Even lijkt het alsof het huis van ons is en we toosten op het lekkere eten in deze bijzondere plek.

k-etenOnze man daagt weer op, op het moment dat we met de vis beginnen. “I’ll keep the head for me,” zegt hij: “I like eating the head.” Ik heb alvast geen bezwaar. Hij vraagt ons wat we nog gaan doen en we vertellen hem dat we overmorgen naar Cambodja vertrekken. Ik begrijp niet wat hij precies zegt maar Cambodja lijkt duidelijk niet een plek die hij zou bezoeken. Bas en Lena vinden het dessert maar niets. Waarschijnlijk niet zoet of niet vet genoeg. Onze chauffeur daagt weer op en het is tijd voor het afscheid. Ik druk hem de hand en stap in. “Be careful with the kids in Cambodja. Scorpions. Oow oow, dangerous – gevaarelijk,” zwaait hij ons uit.

<<< Naar deel 07 – Zonnebrand en tinnitus   –    Naar Admiring Europeans >>>

nine Comments

  1. Fanny On 13 april 2014 at 11:08

    Amai, mooi en spannende avonturen dat jullie er belevenen .
    Ook mooie foto’s die kleuren…
    Doe Bas de groeten van rhune

  2. Bolle On 13 april 2014 at 10:11

    Super om jullie verhalen te lezen! Leest supervlot,… ik kijk al uit naar jullie volgende avontuur!
    Amuseer jullie en hou het voorzichtig.
    Groeten uit het verre Beselare

  3. Daan Vandemeulebroucke On 12 april 2014 at 13:48

    Ik vind het leuk om je avonturen te volgen, Bas!
    Wat zal je daar nog allemaal beleven? Je maakt me nieuwsgierig.

  4. Nicolas G On 11 april 2014 at 19:58

    Tof om op tijd en stond jullie spannende avonturen te mogen lezen. Het ga jullie goed ginder !

  5. Lies Ugille On 11 april 2014 at 19:50

    Bas vond er dus nog een kunstig beroep bij: de meester-vlieger maker. Ik heb nog een blaadje vrij voor in ons kunst-beroepenboek, naast de regisseur, de balletdanser, de choreograaf, enz… Tof!!

  6. Kathleen On 11 april 2014 at 16:13

    Ben jullie al de hele tijd aan het volgen. Wat jullie zien en beleven is de grootste luxe die een mens kan hebben. Gewoonweg prachtig! Blijf samen genieten!

  7. Koen On 11 april 2014 at 9:52

    Een possible gat in de market : straight from … eehh … far, far away : ‘SOS Griet’!!
    By the W : ge goat oes toch nie wijsmoak’ng dadde azo een kunstig vliegerken niet gekocht hebt … ewel !?

  8. Stijn On 11 april 2014 at 9:08

    Schaduwen? Dan zijn we met hetzelfde bezig geweest deze week. Hier the big moment straks: toonmoment ART19! Groeten daar!

    • Bart Knockaert On 11 april 2014 at 9:53

      Ik ben blij dat er nog een reizende tentoonstelling komt. Ik ben wel benieuwd naar de resultaat. Good luck voor vanavond!

Leave a comment

Your email address will not be published. Required fields are marked.