ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 05)
We verblijven al 8 dagen op Pulau Duyung Besar of ‘eiland van de zeemeermin’. Het eilandje in de monding van de Terengganu rivier was ooit de thuis van tientallen botenbouwers. Nu zijn er maar enkele werven over die, vooral op bestelling van rijke westerlingen, houten boten bouwen. Verder bestaat de lokale economie uit wat dorpswinkels, de plaatselijke horeca, een garagist en een handvol guesthouses. Een kleine groep mannen gaat nog dagelijks vissen op zee, de meeste andere bewoners gaan werken in de stad.
De garage op ons eiland: buiten, basic en sympathiek.
Ons eiland is een oud stadsdeel van Kuala Terengganu. Tegenwoordig is het een grote woonwijk waar tieners sleutelen aan bromfietsen, kinderen ravotten met de fiets en Bas en Lena ‘Hello-oow!’ toe roepen om zich dan snel te verstoppen. Ik hou me aan een strak traject tussen ons piratenhol en de winkels aan de centrale brug want de straten zijn hier zo organisch gegroeid dat je er zo verdwaald. ’s Avonds zoeken we met Bas en Lena hagedissen op muren en telefoonpalen, ’s Morgens lopen we zo veel als mogelijk in de schaduw.
We gaan een kijkje nemen bij een botenbouwer maar er is niemand te bespeuren. We waren er op een vrijdag en dat blijkt hun zondag te zijn.
Wat in de straten opvalt zijn de spiegelglad opgeblonken auto’s met vaak nog wat extra bling. Brede banden, extra lichtjes, geblindeerde ruiten, dat soort dingen. Ze vallen uit de toon op de soms nog onverharde paadjes van het eiland. De bolides zien er dan wel opgefokt uit, de rijstijl van de Maleisiërs is dat allerminst. Het verkeer heeft een ingetogen gereserveerdheid die de mensen hier typeert. Iedereen heeft de tijd, ook in het drukke stadsverkeer schuiven de glimkevers geduldig aan. Tijdens een gesprek merkt Awi op dat er te veel auto’s rijden in de stad: “Weet je, iedereen koopt hier auto’s op afbetaling. Sommige gezinnen betalen tot 14 jaar! It’s crazy.” Hij schudt het hoofd: “I have a small second hand car and that’s enough.”
Heus niet iedereen rijdt met zo’n machine rond, maar je ziet ze hier wel vaak.
Bij een wandeling in de stad kan je ook niet om de kleurrijke kledij van de dames heen. Deze streek is heel gelovig en bijna alle dames – ook de heel jonge meisjes – dragen een fel gekleurde hoofddoek. Maar de islam heeft nog een andere heel kenmerkende invloed: Op gezette tijden schallen vreemde gezangen door de wijken van de stad. Meestal hoor je de liederen van verschillende minaretten door elkaar en steeds vraag ik me af waar die exotische muzak over gaat. Het lijkt me vaak meer dan gewoon een oproep tot gebed. Luistert iedere gelovige daar echt naar of filtert ook hun brein deze geluiden weg in de grote soundtrack van de stad? Ik hou alvast van de vreemde saus waarmee de luidsprekers de dag overgieten.
Het minst aangename gevolg van de strenge Islamitische leer in Terengganu, is het zo goed als totale gebrek aan alcohol. Alleen in Chinatown slagen we er in om een Chinees pintje te drinken en een fles wijn te kopen. Voor de rest leven we een sober leven: geen alcohol, geen Cola-Light (de meeste mensen zijn hier bijzonder mager, de behoefte aan light producten bestaat alleen in McDonalds), geen koffie en geen stress.
Convenience in Maleisië: De dorpswinkels verkopen sigaretten ook per stuk. Handig voor de twijfelende roker.
Het is vandaag uitzonderlijk warm. Ook op de stadsbus vinden we de koelte niet. Afgepeigerd valt Lena op Griets schoot in slaap. Bas kijkt door het raam naar buiten. Ik hou hem in de gaten. Zweetdruppels parelen op zijn bewegingloze hoofd. Hij lijkt volledig weg van deze wereld, op het randje van de slaap. De bus schokt, ik kijk op en het blijkt onze halte al te zijn. Griet maakt Lena snel wakker. Ik plof mijn iPad in mijn rugzak en pak Bas beet. De bus zit vol, het is wat wurmen om door het volk te raken en dan staan we weer op de hete asfalt.
Vriendelijk lachen de mannen ons toe. Later merk ik dat pot met flessendoppen gewoon blijft staan als ze er niet zijn.
Lena klaagt dat haar voeten lastig zijn. “Nog even stappen tot bij ‘The Yellow House’ en dan gaan we in de douche,” pep ik haar op. Wat mannen zitten te dammen in de luwte van de brug. Ze gebruiken plastic flessendoppen op een op de bank geschilderd dambord. Ik neem mijn iPhone om er een foto van te nemen. Ongeveer op dat moment roept Griet uit dat ze haar handtas op de bus is vergeten en even staat de tijd stil.
<<< Naar deel 04 – Huisgenoten – Naar deel 06 – De eerste crisis >>>
seven Comments