EEN BELGISCHE ART DIRECTOR AAN DE SLAG IN MINNEAPOLIS (04)

Het ontbijt in het hotel is een bescheiden buffet met bagels, toastbrood en twee soorten muffins. Er is fruitsap, thee en koffie, vier soorten ontbijtgranen en in de hoek staat een pot warme oatmeal te dampen. Oatmeal is hier een klassiek onderdeel van het ontbijt en met een handvol rozijnen vind ik het best lekker. Andere warme gerechten, zoals ei en spek, laat ik liggen. Er zijn ook wentelteefjes maar die liggen samen met de gerookte ham onder de warmtestolp en de smaak geeft af. Ik krijg het niet binnen. Ik beperk me meestal tot een getoaste bagel met pindakaas, wat fruit, vul een plastic kommetje met oatmeal of ontbijtgranen en werk dat met mijn plastic lepeltje naar binnen. Het plastic was – moet ik toegeven – even wennen. Maar wat de ochtend echt bijzonder maakt, is Jenny, de ontbijt-mevrouw van het hotel.

Jenny is een peervormige blanke mevrouw met een van nature nors gezicht. Ze is het type persoon waarvan het moeilijk naar de leeftijd raden is. Laat ons het houden op ‘ouder’. Ze heeft een oranje schort om en over haar ongewassen haren zit steevast een zwarte baseballpet. Haar kledij accentueert haar gedrongen gestalte maar dat lijkt ze helemaal niet belangrijk te vinden. Ze kwijt zich wel ijverig en plichtbewust van haar taak. De eerste dagen beperkte de communicatie zich tot kordate maar vriendelijke begroetingen (“Good Morning” / “Have good daaay!“) en een monotoon “Hot food coming out!” als ze de roereieren weer eens aanvult. Maar alles veranderde toen er voor het eerst kinderen in de zaal zaten. Peuters en Jenny zijn een licht ontvlambare combinatie, ze is er dol op. “Well Good MorNing SunShine! How Are You ToDay!”, klinkt het luid en opgetogen. Als ouders tegen hun kinderen praten, proberen ze hun dialect zo goed mogelijk op te poetsen, maar mensen zonder kinderen beperken zich meestal tot een vreemde, expressieve variant van hun gewone stem. Zo ook Jenny. Met een indringend Sesamstraat-stemmetje benadrukt ze enthousiast al haar lettergrepen. Ik ben er doorgaans meer van slag van dan de kinderen. Aan een mama legt Jenny uit dat haar zus er gek van wordt, als ze het doet bij haar neefje: “But I can’t help it.” en tegen het kleine meisje “No, I Can’t Help It, Can I? Are You Going To Play ToDay? I Would AlSo Like To Play. But I Can’t. No I Can’t. I Have To Work.” Het is een grappig en tegelijk hartverwarmend ritueel. Jenny is met voorsprong mijn favoriet onder het hotelpersoneel.

Veel gasten vullen hun bord zo vol als mogelijk en gaan in hun kamer ontbijten. Ik niet. Ik zit hier goed in de zaal: mensen kijken. Op een zaterdagmorgen is de sfeer altijd anders. Ik ben dan doorgaans de enige die er alleen zit. De andere gasten zijn er even tussenuit: een  weekendje met het gezin. Het doembeeld van de zondagavond met de daarop volgende maandagmorgen is niet veraf dus wordt er veel gelachen en van het ‘samen ontbijten’ genoten.

Ik heb mijn plek al gereserveerd. Mijn thee staat te trekken op een van de ronde tafels in het midden van de ontbijtzaal. Dat zijn veruit de beste tafels. Bij het venster voel je de airco te hard en dichter bij het buffet is het te druk. Ik ben aan het wachten tot de toaster mijn bagels uitspuwt als er een ouder koppel binnenkomt. De vier mensen aan het tafeltje naast het mijne staan recht en komen hen tegemoet. Er wordt omhelsd en hartelijk begroet. Het blijken 3 bevriende koppels te zijn die het weekend samen gaan doorbrengen. We zitten in Amerika dus zijn ze allemaal van elders hiernaartoe gevlogen en het laatste koppel is pas in de loop van de nacht gearriveerd. De sfeer is uitgelaten, er wordt verteld en veel gelachen en ik moet toegeven dat het een beetje steekt. Ik was hier vandaag ook liever met Griet, de kinderen en een aantal goeie vrienden geweest. Gelukkig wordt het weer vandaag fantastisch. Straks spring ik op de fiets, ga ik deze mooie stad verkennen en blaast de wind de muizenissen uit mijn hoofd. En trouwens, ik weet niet of onze Lena zo opgezet zou zijn met Sesamstraat-Jenny en haar lettergrepen.

Oorspronkelijk verschenen op de Blog van Focus Advertising onder de fijne redactie van Joost Devriesere.

<<< Naar deel 03 – “Hoe is het weer daar?”   –   Naar deel 05 – The Mexican Laudromat Story >>>