… En spelen

EEN BELGISCHE ART DIRECTOR AAN DE SLAG IN MINNEAPOLIS (10)

Eten is niet het enige waar Amerikanen het warm van krijgen. Sport is hier alomtegenwoordig. Bars hebben algauw een viertal flatscreens hangen met op ieder kanaal sport. American football, het wereldkampioenschap voetbal voor vrouwen, golf, tennis, poker, Nascar, basket, hockey en het allerbelangrijkste: baseball.

Over baseball kan met een aan het onbetamelijke grenzende passie gepraat worden. En er is hier zo veel baseball. Een team speelt per seizoen 81 uitwedstrijden en 81 keer thuis. Dit weekend waren de Milwaukee Brewers te gast bij onze Minnesota Twins. ‘Onze Twins’, want het team is een grote klant van Periscope en overal aanwezig in het bureau. De twee teams spelen niet 1 keer tegen elkaar maar spelen 3 wedstrijden over het hele weekend: vrijdagavond, zaterdag en zondagnamiddag. Ze combineren de wedstrijden om het reizen zo veel mogelijk te beperken. Zondag ben ik met Matt, een collega designer, en enkele van zijn vrienden gaan kijken. Als Europeaan heb je namelijk een goeie gids nodig. “Well, you can’t find any better”, zei zijn madam: “He’s obsessed by it”. Ze had gelijk. Gepassioneerd en met veel geduld antwoordde hij op al mijn vragen. Op het einde van de match – the bottom of the ninth inning voor de kenners – vond ik het zelfs spannend.

Target Field: de thuishaven van de Twins.

Target Field: de thuishaven van de Twins.

“Baseball is America’s pastime”, gaat het gezegde en daar is iets van aan. Je hoeft tijdens de wedstrijd maar nu en dan op te letten, dus is er meer dan genoeg tijd om hotdogs te eten en bier te drinken. Precies daarom is het spel ook populair bij adverteerders. Er is meer dan genoeg tijd om de wedstrijd te onderbreken met enkele reclameblokken. Stel je voor dat ze er hier tijdens Standard-Anderlecht tijdens een stilstaande fase even tussenuit knijpen voor een Papa John’s Pizza reclame. Nog iets wat ik me bij ons voetbal niet kan voorstellen is dat alle supporters hier gewoon door elkaar zitten, schouder aan schouder om de beurt juichend. En je ziet hier ook voltallige gezinnen: een bomma met de kleinkinderen, baby’s op de arm van de mama… Baseball is heel kindvriendelijk, behalve heel even toen een vader zijn dochter liet vallen om een bal te vangen die door een batter van de Brewers in de tribunes werd gekegeld. Onverbiddelijk bleef het grote led-scherm de blunder herhalen.

Het Periscope Hockeyteam speelt in wint tegen een team van een concurrerend bureau.

Het Periscope Hockeyteam speelt in wint tegen een team van een concurrerend bureau.

The Gleeful Unicorns

En sport wordt niet alleen bekeken, maar wordt ook veelvuldig beoefend. Voor iedere zwaarlijvige Amerikaan bestaat hier een volledig afgetraind tegengewicht. Op weg naar de bakkerij, halfacht op een vrijdagmorgen, ben ik heel veel joggende mensen tegen gekomen en in het weekend zijn de lopers, snelwandelaars, skeelers, skiërs op wieltjes en fietsers rond de Mississippi niet te tellen. Periscope telt een onnoembaar aantal sportclubs: er is een hockey team, een running club, een marathonclub, een heel goed softballteam waar Matt bij speelt. En natuurlijk zijn er The Gleeful Unicorns: het gemengde soccer team van Periscope. Als Europeaan was ik blijkbaar een uitgesproken kandidaat-speler want al in week één kwam het ter sprake. Ik ging de volgende woensdag eens kijken. Het leek me heel plezierig, er waren nog twee wedstrijden in het toernooi en ze konden best wel nog iemand gebruiken.

The Gleeful Unicorns: Minneapolis City Sport Councilship Coed Soccer Champion of 2011.

The Gleeful Unicorns: Minneapolis City Sport Councilship Coed Soccer Champion of 2011.

Dus stond ik de week erop in een geleend voetbaltenue naast het veld te popelen om in te vallen. Andy, onze keeper, had me verteld dat onze tegenstander het beste team van de league was en dat onze kansen zo goed als nihil waren. Dat bleek uit de eerste 5 minuten van de wedstrijd. De tegenstander schoot drie maal binnen het doelkader. Resultaat: 0 tegen 3. Vraag me niet hoe we het hebben gedaan maar de rest van de wedstrijd zou het hoogtepunt van het seizoen worden. We wonnen uiteindelijk met 7 – 6. De week erop wonnen we opnieuw. We klopten de twee beste teams uit de league én we wonnen het toernooi. Rob, onze vuilbekkende kapitein, vatte het goed samen: “How many fucking Belgians do you think can say that they won the fucking Minneapolis-City-Sport-Councilship-Coed-Soccer-Championship? And they even got you a bloody T-Shirt!”

En dan komt de winter. De sportieve Minnesotans schakelen over op dure sportclubs en fitness (behalve de werknemers van Periscope: die hebben een volledig uitgeruste fitnesszaal in de kelders van het gebouw). De dikke Amerikanen houden het naar het schijnt op binnen zitten, bier drinken en kaas eten.

Oorspronkelijk verschenen op de Blog van Focus Advertising onder de fijne redactie van Joost Devriesere.

<<< Naar deel 09 – Brood   –   Naar “Who died for your sins?” >>>

Leave a comment

Your email address will not be published. Required fields are marked.