EEN BELGISCHE ART DIRECTOR AAN DE SLAG IN MINNEAPOLIS (05)

Ik hoor dat enkele mensen van Periscope mijn blog in Google Translate gooien om te kunnen meelezen. Benieuwd naar het resultaat heb ik het ook eens geprobeerd en eigenlijk wordt alles grappig als je het met Google vertaalt. Dit verhaal dus voor de Amerikaanse collega’s. Ik heb het ‘s middags eens aan tafel verteld en blijkbaar vinden jullie (vooral de dames) dit heel erg grappig.

Ik heb in mijn leven nog nooit zelf mijn kleren gewassen. Ik weet het, ik weet het, maar het is er gewoon nog nooit van gekomen. Met koken is dat ongeveer hetzelfde, al kan ik wel puree maken en een visje braden. Maar kleren wassen? Dat is volstrekt onontgonnen gebied. De Laundry Service in het hotel is jammer genoeg te duur en na twee weken Minneapolis, een paar keer fietsen en een ongelukje met een bus scheerschuim is verder uitstel onmogelijk geworden. Gelukkig doublebaggen die gekke Amerikanen altijd de boodschappen (ze doen je aankopen in de supermarkt altijd in twee plastic zakjes) dus kan ik twee vrij stevige zakken maken waar de berg wasgoed in past.

Ik google enkele Laudromats en kies er één uit op basis van de prijs, de reviews en de aanwezigheid van wifi. Het is een vrij grote wasserette en ze zit (op één blank meisje na) vol Mexicaanse gezinnen. Verder zijn het vooral de gigantische, glimmende toestellen die indruk maken. Amerikaanse droogtrommels hebben de ambitie van een bescheiden Boeing-motor en in de wasmachines worden hele tapijten gewassen.
Zeep heb ik niet bij (niet aan gedacht) maar er is een automaat. En mensen! Hier moet toch eens over nagedacht worden: er is poeder, er zijn flacons, er is wasverzachter, vlekkenvreter (?), iets voor wit, iets voor kleur, iets voor ‘heel vuil’, voorwas, stijfmiddel… Mijn eerste aankoop blijkt wasverzachter (dat zie ik pas na het ontcijferen van de gebruiksaanwijzing). Ik heb ooit gehoord dat wasverzachter ‘niet goed’ is en hier zitten verdomme mijn leukste t-shirts tussen, dus ik wil het niet gebruiken. Ik koop uiteindelijk een flacon Suavitel Fabric Conditioner. Ik weet niet wat het is maar het lijkt me veilig: “Soft as a Mother’s Love” is de baseline en – niet onbelangrijk – er staan ook doseringen op vermeld.

Ik twijfel even: zou ik uitleg vragen aan het blanke meisje aan de andere kant? Mijn trots wint uiteindelijk het pleidooi en ik zoek een machine tussen de anciens (dan kan ik spieken). Ik vermoed dat mijn vertwijfeling zichtbaar is want een Mexicaanse papa lacht me bemoedigend toe. Naast een gleufje voor quarters zitten er – goddank – maar drie knoppen aan de wasmachine: Cold Wash, Hot Wash en Colors & Delicacies. Behalve één rood T-shirt, twee jeansbroeken en een paar kleurige onderbroeken (dank u Griet) is alles zwart of grijs. Sorteren lijkt me belachelijk want de wasmachine is gemaakt op maat van een gemiddeld Mexicaans gezin en is groot genoeg voor twee volle maanden van mijn vuile was. Alles vliegt dus samen in de trommel en ik kies Cold Wash. Daarna moet je de gewenste tijd instellen: hoe meer je betaalt, hoe langer je wast. Die keuze is vrij makkelijk. Ik volg de goede raad van mijn pa: “Kies altijd iets in het midden.”:  35 minuten.

Ik probeer me tijdens de was op mijn tekst te concentreren maar plots begint er een van de kindjes met mijn plastieken zakken te spelen. Nu ben ik er de mens niet voor om moeilijk te doen over wat plastieken zakjes maar als ze stuk zijn, raak ik nooit meer met de fiets thuis. Ik hou het ventje dus in de gaten en besluit pas in te grijpen als het verkeerd gaat. Gelukkig komt de mama na een tijdje tussenbeide en stop ik de zakjes snel in mijn computertas.

Na nog een half uurtje droogtrommelen is de handel klaar. De schrik slaat me om het hart als ik mijn eerste T-shirt uit de mand pluk. De stof rond de aap die in dikke, witte print op het grijze shirt staat, is een beetje opgefrommeld. Een snelle inspectie later blijkt dat ik misschien een beetje te enthousiast gekozen heb voor de droogkast met ‘iets in het midden’ . Ik kan mijn kleren moeilijk hier in de wasserette passen dus doe ik zoals de mama naast mij. Ik plooi de was netjes in gelijke rechthoeken en sorteer alles mooi in mijn twee zakken. Ondertussen is het donker geworden en ik heb geen licht op mijn fiets (moet dat morgen dus zeker gaan kopen). Daarnet was het al geen sinecure met de zakken aan het stuur dus rijd ik de weg naar huis maar op het voetpad. Straks de shirts eens passen op de kamer en hopen dat het meevalt…

Oorspronkelijk verschenen op de Blog van Focus Advertising onder de fijne redactie van Joost Devriesere.

<<< Naar deel 04 – Breakfast at Jenny’s   –   Naar deel 06 – The land of the free >>>