ONZE 3 MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË (deel 21)

Chiang Saen lijkt een ingeslapen stadje. Tientallen verstrooide ruïnes getuigen van het ooit roemrijk spiritueel verleden van de stad. Nu is er nog een kleine tempel met zicht op de Mekong, enkele vrachtschepen liggen aangemeerd in een haventje en hier en daar loopt wat douanepersoneel te lummelen. Laos ligt aan de overkant van de rivier en Myanmar ligt op een boogscheut naar het noorden. De enige spanning die hier te beleven valt, lijkt van territoriale aard. We gaan op wandel door het stadje en vergewissen ons van het feit dat er echt helemaal niets te beleven valt.

We merken aan de reacties op onze kinderen dat ze toeristen hier weer wat minder gewoon zijn. In Thailand zijn de Cambodjaanse toestanden uitgebleven. De kinderen krijgen nog wel een bescheiden lach, worden van ver eens na gewezen (en er zijn nog steeds de enthousiaste oma’s), maar poseren hebben ze in Thailand niet meer moeten doen. Dat was toch zo tot Bas mij – achterna gezeten door 3 giecheltrienen met een smartphone – voorbij rent. Bas heeft na anderhalve maand onderweg helemaal geen zin meer in poseren en als een vriendelijke “No, thank you!” niet helpt zet hij het gewoon op een lopen. De tieners komen niet meer bij van het lachen terwijl Bas van om de hoek teken doet dat ze moeten opkrassen. Ik lach de meisjes toe en zeg hen dat hij het niet wil. Lena vindt het nog steeds leuk en poseert met plezier.

We wandelen verder langs de Mekong en kijken naar het lossen en laden van de schepen. Grote kranen en roll-on systemen zijn nergens te bespeuren. Hier doen een hele hoop magere en gespierde Thai het zware werk. Grote witte pakken met een onbestemde inhoud worden één voor één van een kleine maar zwaar geladen truck langs een trap naar beneden gedragen. De pakken worden over de eerste aangemeerde boot via wat smalle planken naar een tweede boot gebracht. Onze komst gaat niet onopgemerkt voorbij. De havenarbeid lijkt even stil te vallen doordat we met onze kinderen wat dichterbij komen kijken.

 

Fitness en streetfood

We huren een kamer bij een norse dame met een zestal honden. De beesten lijken op een bastaardras van de Shar-pei. Het zijn stuk voor stuk hufterige mormels die blaffend auto’s achterna zitten, grommen naar de kinderen en stinken dat het een aard heeft. God zij dank blijven ze uit de buurt van onze kamer. Het grote vertrek is ingericht alsof je het zo met de hogedrukreiniger kan uitbaggeren: een glanzende vloer, ijzeren bedden en de muren zijn tot aan het plafond met opzichtige badkamertegels bezet. Het tegelmotief heeft iets van een kapotte caleidoscoop: exotisch maar dan met het kleurenpalet van gemorste hutsepot. Onze Lena vond er echter een ‘Hello Kitty’-kussen en toen konden we onmogelijk nog nee zeggen.

’s Avonds lijkt het stille Chiang Saen dan toch open te bloeien en krijgt het best een gezellige inheemse charme. Een straat wordt afgezet en de auto’s maken plaats voor een marktje. Je kan er alles kopen. Het aanbod gaat van potplanten tot het typische Thaise streetfood. Lena vindt al dat vlees op stokjes geweldig. Ik moet er niet van weten. Het smaakt dan wel naar een goeie marinade maar je hebt de indruk dat je van de ene klonter vet op de andere bijt. Zelfs in een worst op een stokje bespeur ik witte bolletjes. “Het is kaas, Bart,” fronst Griet: “Laat het ons dan tenminste smaken.”

Ieder zijn meug en de mijne zijn de desserts. We kopen kleine, vers gebakken pannenkoekjes en iets wat lijkt op smoutebollen, maar dan in sesam gedraaid en met een heerlijke vulling. “Dat is lekkere streetfood,” glimlach ik: “Er zou zo’n kraam bij ons op de markt moeten staan. De liefde van de Belg gaat door de maag. Wel, ik zeg het je: zo zullen ze van vreemde culturen gaan houden! Een foorkraam met alleen maar Oosterse desserts. Integratie van de zoetste soort!” Terwijl ik mijn betoog uit de doeken doe, loop ik bijna tegen onze huisbazin op. Ze is ook op wandel en kijkt weg van zodra ze merkt dat ik haar herken. Wat  vreemd om een gastenhuis te openen als mensenschuwheid je opvallendste karaktertrek lijkt te zijn. Of ziet ze me – ondanks de aanwezigheid van mijn vrouw en kinderen – ook als een verdorven Farang?

Die streetfood lijkt zo ingebakken in deze cultuur dat we ons afvragen of de Thai überhaupt een keuken hebben. Iedereen zit te eten aan kleine tafeltjes op de stoep of is – warme hapjes uit plastic zakjes plukkend – aan het wandelen. Ook rijst met curry gaat in een plastic zak en wordt met een elastiekje waterdicht verpakt.

Maaltijden voor het hele etmaal komen aan bod. ’s Morgens vind je kraampjes die koffie en thee serveren. En niet zo maar koffie, ze maken met gemak een ‘Green Tea Frappe’ of een ‘Iced Caramel Cappuccino’. Fruitkraampjes vind je overal maar voor twintig baht (45 eurocent) koop je een mooie portie vers gesneden ananas, papaya of watermeloen. Het vlees op een stokje en de dessertjes stillen de kleine hongertjes in de namiddag en ’s avonds schuif je aan de dis bij één van de ontelbare kraampjes.

De avond heeft nog verrassingen in petto. Op het pleintje voor de boeddhistische tempel is een outdoor fitnesscentrum ontstaan. De toestellen aan de rand van het plein zijn bevolkt door sportende Thai en op het plein wordt gedanst. Oudere dames huppen op en neer op wijsjes à la Lambada. Telkens er een nieuw dansje begint, geeft één van de dames een fluitsignaal. Griet staat geprikkeld mee te wiegen. “Het lijken allemaal variaties op de Hucklebuck.” zegt ze. Wat jongere meisjes pikken in en worden door de anciens getoond hoe het moet. Deze dansschool is duidelijk een vaste afspraak, het geheel oogt te geolied om vrijblijvend te zijn.

Mekong Dinner

Gisterenavond hadden we al te veel streetfood binnen om nog aan tafel te gaan. Dat speet ons want achter de marktkraampjes op de dijk waren verschillende pop-up restaurants ontstaan. “Als die er morgen weer zijn komen we hier eten,” had ik gezegd. Nu vandaag blijkt dat het vreemde horeca concept inderdaad dagelijks wordt opgezet, nemen we enthousiast plaats aan een tafeltje met een prachtig uitzicht op de rivier.

De keuken van dit geïmproviseerde restaurant staat op straat (een karretje op wielen) terwijl de gasten plaats nemen op de dijk. Een uurtje geleden was de opbouw begonnen. Op zachte rieten tapijtjes werden kleine tafeltjes gezet, stoelen zijn er niet, de klant zit gewoon op de grond. De kaart is uitgebreid. Je vraagt je af hoe ze het voor elkaar krijgen. Ze werken met een man of vijf, wat naar Thaise maatstaven helemaal niet veel is. Een oude man ontfermt zich over de barbecue, twee dames staan aan de potten en een tweetal obers serveren een achttal tafels.

We hadden gisteren op de markt al gezien dat de vis hier supervers is (de beesten spartelden bij momenten gewoon uit hun kom), dus Ik bestel ‘Bamboo fish’. De ‘bamboo’ slaat niet op een ingrediënt, maar op de bereiding. De vis wordt namelijk met een hoop kruiden in een holle bamboestam gestopt die dan zo op de kolen wordt gegooid. Het blijkt een heerlijk gerecht met een pittige saus. Teveel pit voor de kinderen. Die doen het met gebakken rijst met paddenstoelen en gefrituurde visballetjes. Griets ‘chicken bamboo’ blijft op zich wachten. “Het duurt toch wel heel lang,” zegt ze: “De ober zal het waarschijnlijk niet verstaan hebben.” Ik deel mijn vis met haar en ze eet de overschot van de rijst van de kinderen op.

Als we helemaal klaar zijn met eten en eigenlijk gewoon nog even van het schitterende uitzicht aan het genieten zijn, komt de ober aangewandeld met de kip. Zo gaat het dus ook: op het gemak. Als een gerecht nu eenmaal zo veel tijd vraagt om klaar te maken, dan moet de klant maar even wachten. We bestellen nog een pint en proeven samen van de kip terwijl de kinderen aan het water gaan spelen.

Deze mooie avond is een waardig afscheid van de Mekong. De rivier doorkruiste een paar keer ons parcours. We ontmoetten de rivierdolfijnen die stroomafwaarts in het verre Cambodja leven, we bezochten enkele mooie eilandjes in zijn troebele water en nemen hier – met een toost – afscheid. Onze reis brengt ons morgen naar Chiang Rai en dan naar het kolkende Bangkok.

<<< Naar Eenzaam in Chiang Saen   –   Naar deel 22 – Black House, White Temple >>>