This is English, This is English, This is English, This is German, This is English, …
Onze Duitse voorbuur in de minibus beleeft een Borat-moment met de monnik die naast hem zit. Hij had zijn koptelefoon op en de monnik wou graag weten naar wat hij aan het luisteren was. Nu zijn ze samen de bands op de smartphone van de Duitser aan het overlopen. De monnik knikt steeds alsof hij hem begrijpt en ik moet glimlachen. Een kwartier geleden zat de nieuwsgierige monnik nog achter mij. Hij had mij op mijn schouder getikt om me te vragen of Griet mijn madam was en of Lena en Bas mijn kinderen waren. Uit ons korte gesprek had ik kunnen opmaken dat zijn kennis van het Engels heel erg beperkt was en dat hij geen snars begreep van wat ik zei. “And where you from?” vroeg hij nog. “Belgium,” antwoordde ik. Met een ontwapenende glimlach aarzelde hij even: “I’m sorry. I not know.” Ik lachte en zei dat dat niet onbegrijpelijk was. Ik trachtte België wat te situeren: “Above France, next to Germany,…” “I’m sorry. I not know,” lachte hij weer.
Aan ons gesprek kwam een einde toen de minibus stopte om de laatste passagiers voor de rit naar Siem Reap op te pikken. Wij hadden deze keer extra betaald om voldoende plaats te hebben. Ik had absoluut geen zin meer in de sardienenblik-toestanden van onze rit naar Kampot. De drie laatste passagiers waren Deense vriendinnen. Die moesten samen naast de monnik gaan zitten. De monnik stapte even uit en ging praten met de chauffeur. “Monniken mogen niet naast vrouwen zitten,” zei Griet, “Er zal waarschijnlijk gewisseld moeten worden.” En dat klopte. De dame naast de vriendin van de Duitser kwam achter ons tussen de Deense dames te zitten en de vriendin van de Duitser moest aan het venster gaan zitten. Zo kwam de monnik bij de Duitser terecht.
De monnik heeft net via bluetooth een plaat van Florence And The Machines naar zijn toestel gekopieerd en de Duitse jongeman is het relaas van zijn reis uit de doeken aan het doen. Een lang verhaal waarvan minnelijk knikkende aanhoorder geen jota van snapt. Pas als de Duitser de monnik zelf iets vraagt komt de aap uit de mouw: “And now I have a question for you. How long have you been a monk?” Het antwoord was in zo’n troebel Engels dat er niet uit af te leidden viel of de jonge man al 5 jaar monnik was of sinds zijn vijfde. Ne deze vaststelling verzandde het gesprek wat, al moet ik de jonge Duitser krediet geven omdat hij – tegen beter weten in – nog met handen en voeten uitlegde dat zijn beroep kok was.
Als sardienen in een minibus? Voor ons viel het deze keer best mee maar als je goed kijkt op de foto zie je dat de chauffeur en de busbegeleidster samen in de ‘Driver’s seat’ zitten.
